30 dic 2008

Een gelukkig en strijdbaar nieuwjaar 2009


...En als over ons wordt gezegd dat we eigenlijk romantici zijn, dat we onverbeterlijke idealisten zijn, dat we het onmogelijke denken, moeten we tot duizend keer toe antwoorden dat dat inderdaad het geval is...
Che Guevara










SIEMPRE



Mi cabeza
obrera de la revolución
amaneció con todos sus ímpetus.

Bulle mi sangre
vuelan los ideales
la imaginación
construye planes
la iniciativa está lista
y la energía para la acción.

Mis cuatros paredes
tienen la alegría
de paredes pintadas por niños
el techo raso
tiene el color del universo
múltiples las estrellas
soles brillantes.

Mi camino es de aldea
y el futuro lo señalan
el camino de las galaxias.

Rompo el silencio
pienso,camino
hablo,hago
sublevo,peleo
siempre.

Domingo León















12 dic 2008

Venezuela: tien jaar revolutie

Más abajo en español


‘Dit is geen tijdperk van verandering,
10 jaarmaar een verandering van tijdperk.’
Rafael Correa, president van Ecuador

De startsituatie


Eind 1998 wint Hugo Chávez met een verassende meerderheid de presidentsverkiezingen van Venezuela. De bevolking is het antisociaal en neoliberaal beleid van de voorafgaande kwarteeuw grondig beu en stelt zijn hoop op deze ex-militair. Chávez streeft radicale hervormingen na. Hij wil o.a. de olierijkdommen gebruiken voor sociale programma’s en meer algemeen de economie afstemmen op de noden van bevolking. Venezuela is potentieel een rijk land. Economisten hebben berekend dat indien in het verleden de olie-inkomsten goed besteed waren geweest, Venezuela vandaag een industrieel apparaat zou hebben dat groter is dan dat van Zweden. Ook wil Chávez komaf maken met de greep en de grote invloed van de VS op zijn land, dit zowel in de economie en het staatsapparaat als in de media. Hij heeft het over een ‘Bolivariaanse revolutie’ en later over ‘het socialisme van de 21ste eeuw’. Hij zet daarmee een trend voor de rest van het continent. In landen als Bolivia, Ecuador, Paraguay en Nicaragua zullen linkse presidenten gekozen worden, in veel andere landen centrum linkse kandidaten.

De uitdagingen zijn gigantisch. Meer dan negentig procent van de bevolking huist in de steden, een groot deel in megabidonvilles. Meer dan de helft van de Venezolanen leeft onder de armoedegrens en twintig procent heeft geen werk. Van de werkende bevolking moet vijfenvijftig procent het stellen met een informele job: verkoop van sigaretten, polshorloges, telefoongesprekken, illegale jobs in de horeca, … Bijna één vijfde van de bevolking is ondervoed, vele inwoners moeten het doen met één maaltijd per dag. De kloof tussen rijk en arm is bijzonder groot.

De machtsverhoudingen zijn evenmin rooskleurig. De nieuwe president staat tegenover het stevig georganiseerd blok van de oligarchie. De kopstukken van PDVSA (de petroleummaatschappij) zijn heel machtig en kunnen rekenen op de steun van het grootste deel van het staatsapparaat (de rechters, de gouverneurs en burgemeesters, de parlementairen, de politieofficieren, …), de media, de corporatistische vakbond CTV, de werkgeversorganisatie, enkele generaals van het leger, de top van de katholieke kerk. Dat blok kan bovendien rekenen op steun en bijstand van de VS. Chávez zelf heeft de steun van de brede volksmassa’s, een deel van de middenklasse (slachtoffer van de IMF-maatregelen) en het merendeel van het leger.
Het komt snel tot een krachtmeting. In april 2002 organiseert een deel van het leger, gesteund door Washington, een staatsgreep. Maar mede door de massale mobilisatie van de bevolking van Caracas mislukt die. Op het einde van dat jaar proberen de patroons het land plat te leggen door een algemene staking (eigenlijk lock out) te organiseren. Er wordt ook sabotage gepleegd, maar ook die poging om Chávez te verdrijven mislukt. Op het platteland worden regelmatig boerenleiders vermoord om de landhervormingen te dwarsbomen. Bewijzen van VS-inmenging met het oog op het omverwerpen van het regime blijven opduiken.

Het revolutionair proces

Het is in die allesbehalve gunstige omstandigheden dat Hugo Chávez zijn revolutionair proces moet waarmaken. Dat proces berust op zes pijlers:

1. Een nieuw institutioneel kader.
Het eerste wat Chávez onderneemt is het opstellen van een nieuwe grondwet. Die is in de eerste plaats gericht op de behoeften van de mensen en definieert een nieuw model van participatieve democratie en een nieuw economisch model waarin coöperatieven en zelfbeheer hun plaats hebben. In 1999 wordt de nieuwe grondwet in een referendum goedgekeurd.

2. Omvorming van het staatsapparaat
Doorheen de achtereenvolgende verkiezingen verwerft Chávez een grote meerderheid in het parlement en staan praktisch alle gouverneurs achter hem alsook heel wat burgermeesters. Na de mislukte staatsgreep in 2002 wordt een groot deel van de vijandig gezinde generaals de laan uitgestuurd. De omvorming van het gerechtsapparaat en het politiekorps is een kwestie van langere duur. Om de massamedia, die gecontroleerd wordt door privé-kapitaal, te counteren worden projecten gestart van lokale volkstelevisie en volksradio.

3. De economie
Om de geproduceerde rijkdom nuttig aan te wenden worden enkele kroonjuwelen van de economie genationaliseerd. Dat is o.a. het geval met het petroleumbedrijf PDVSA [1] en het telecommunicatiebedrijf Verizon, het grootste privé-bedrijf van Venezuela. Het systeem van zelfbeheer wordt gestimuleerd en de uitbouw van coöperatieven ondersteund, o.a. door een systeem van spaarkassen en microkredieten. Ook wordt een begin gemaakt van landhervorming en worden de bewoners van de overbevolkte steden gestimuleerd om hun kans te wagen op het platteland.
Eén cijfer maakt zeer veel duidelijk: in 1997 besteedde de overheid 77 miljoen dollar van de petroleumopbrengsten uit aan sociale projecten. In 2005 is dat negentig maal (!) zoveel: zeven miljard dollar.

4. De ‘Misiones’
Om op korte termijn tegemoet te komen aan de meest dringende noden van de bevolking lanceert de nieuwe regering een aantal ‘misiones’ of sociale missies. Dat omvat o.a. gratis eerstelijns geneeskunde in de volkswijken via de zogenaamde ‘Barrio adentro’. Dit is mogelijk door de zending van meer dan twintigduizend dokters en verpleegkundigen uit Cuba. Er volgt een grootschalige alfabetiseringcampagne: Misión Robinson. Ook het onderwijs wordt aangepakt: Misiónes Ribas en Sucre. Om de voedselveiligheid te garanderen en de honger en ondervoeding uit te roeien, wordt vanaf 2004 een keten van volkswinkels op poten gezet - Misión Mercal - die goederen aan sterk verminderde prijzen aanbieden. Aan de allerarmsten worden gratis maaltijden aangeboden. In 2007 geeft de overheid respectievelijk 60 en 65% meer uit aan onderwijs en gezondheidszorg dan in 1998.

5. Het organiseren en mobiliseren van de bevolking
Om de bevolking te organiseren en beter te betrekken bij het revolutionair proces worden ‘Bolivariaanse cirkels’ opgezet. Dat zijn wijkcomités die zich o.a. bezighouden met de alfabetiseringscampagne, de organisatie van de gezondheidsposten, het vormen van coöperatieven, maar ook met politieke bewustmaking van de volkswijken, de registratie van de kiesgerechtigden. Arbeiders werken aan een nieuwe vakbond, de UNT, los van de corporatistische CTV. Aan de lokale bevolking wordt veel inspraak gegeven via wijkraden. Om de politieke versnippering te overstijgen vat Chávez het plan op om de linkerzijde te verenigen onder één politiek programma en streeft hij naar de vorming van een eengemaakte partij,de PSUV: de ‘Verenigde Socialistische Partij van Venezuela’. Dat is een delicate oefening en zal de nodige tijd vergen.

6. De eenmaking van Latijns-Amerika
Volgens Chávez is een politiek en economisch eengemaakt continent de enige manier om zich duurzaam en definitief te ontvoogden van de VS. Tegen de koloniseringspoging van de ALCA – een vrijhandelszone olv de VS - lanceert Venezuela daarom in 2004 samen met Cuba de ALBA: het Bolvariaans Alternatief voor Latijns-Amerika en de Caraïben. Het is een nauw samenwerkingsakkoord op economisch, sociaal, medisch, cultureel en militair vlak op basis van solidariteit. Intussen zijn ook Bolivia, Nicaragua, Honduras en Dominica lid. Een vijftal andere landen is waarnemend lid.
In 2005 lanceert Chávez de Petrocaribe, een petroleumalliantie waarbij Venezuela olie levert tegen voorkeurtarieven. Twaalf landen van de Caraïben sluiten daarbij aan. In juli 2006 wordt Venezuela lid van Mercosur, een douane-unie waar Argentinië, Brazilië, Uruguay en Paraguay deel van uitmaken. In 2005 wordt onder impuls van Chávez Telesur gelanceerd. De zender, waarin naast Venezuela en Cuba, ook Argentinië, Uruguay, Bolivië en Brazilië participeren, wordt de Latijns-Amerikaanse variant van Al Jazeera genoemd. In 2007 wordt naar het voorbeeld van de Europese Unie de Unasur opgericht: de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties. Dat bevat naast een parlement een bank, de zogenaamde Banco del Sur, die een alternatief moet vormen voor het IMF. In heel dit proces van eenmaking speelt Venezuela samen met Cuba een voortrekkersrol.

Het Bolivariaans project is een poging om een socialistische maatschappij uit te bouwen in Venezuela, aangepast aan de eigen historische omstandigheden en versterkt door de lessen uit het verleden. Het bewandelt nieuwe paden, maar de invloed van de Cubaanse revolutie is onmiskenbaar en de steun van Havanna was, zeker in de beginfase, cruciaal.

Balans en uitdagingen

Een boom herkent men aan zijn vruchten. Op sociaal vlak zijn er op tien jaar tijd indrukwekkende resultaten geboekt. Het inkomen van de armste lagen van de bevolking is, sinds Chávez president is, gestegen met 43 procent, dat van de middenklasse met 18%. Het aantal armen daalde met een derde, het aantal extreem armen met de helft. De kindersterfte daalde met een derde en de werkloosheid met meer dan zestig procent. Op enkele maanden tijd werd anderhalf miljoen Venezolanen gealfabetiseerd. Op 28 oktober 2005 werd Venezuela, na Cuba in 1962, het tweede land van Latijns-Amerika dat door de Unesco vrij verklaard wordt van analfabetisme. De scholingsgraad steeg tot honderd procent in het basisonderwijs en nam met de helft toe in het secundair en hoger onderwijs.

Minder zichtbaar en moeilijker meetbaar is de participatie van de bevolking en hun vorming. Op dat vlak is heel wat gerealiseerd. Miljoenen Venezolanen zijn vandaag actief in wijkcomités of in de diverse misiones. Deze volksparticipatie is een onomkeerbaar element in het revolutionair proces. Het heeft het democratisch gehalte van Venezuela sterk verhoogd. Dat blijkt uit de cijfers van Latinobarómetro, een Chileens instituut dat jaarlijks peilt naar de houding van de bevolking t.o.v. democratie in het continent.

Toch is de electorale basis van Chávez te wankel gebleken. Hij won weliswaar tien achtereenvolgende verkiezingen of referenda. Maar het referendum van december 2007 verloor hij nipt, wellicht door een foute inschatting en een gebrekkige mobilisatie. Wil hij de Bolivariaanse revolutie consolideren dan zal hij een groter deel van de bevolking moeten winnen voor het project. Het gaat voor een groot deel over de middenklasse die door de media is bestookt met allerhande leugens: dat Chávez een dictator is, dat hij Venezuela wil ‘Cubaniseren’, dat de middenklasse zal verdwijnen. Chávez kan de bewustzijnsoorlog nooit ten volle winnen zolang de media ongestoord volstrekt valse informatie blijven verspreiden. Een grondige transformatie van alle massamedia dringt zich op.

Een tweede belangrijke uitdaging betreft de eenheid. De stabiliteit van het proces zal sterk afhangen van de mate waarin Chávez erin slaagt de diverse versplinterde politieke krachten te verenigen in één partij. Dat is geen sinecure en zal heel wat behendigheid vergen.

Een derde belangrijke uitdaging ligt op economisch vlak. Wil de Bolivariaanse revolutie een alternatief economisch model tot stand brengen, dan zal ze nog meer grote overheidsbedrijven moeten consolideren dan nu het geval is. Enkel op die manier kan de dwingende logica van de winstmaximalisatie doorbroken worden. Ook is het noodzakelijk de coöperatieven en volkseconomie verder uit te bouwen teneinde de productieverhoudingen duurzaam te wijzigen. Tenslotte is het noodzakelijk om de patriottische ondernemers zoveel mogelijk en nog meer dan voorheen te winnen voor het Bolivariaanse project. De simultane uitbouw van de staatssector, de volkseconomie en de versteviging van de nationale privé-economie, is essentieel om de reële en verdoken werkloosheid (informele sector) op korte termijn grondig aan te pakken en het materieel draagvlak te scheppen voor een duurzame ontwikkeling.

Een laatste uitdaging ligt op het vlak van het staatsapparaat. Niet alleen moet de invloed van de oligarchie daaruit verdreven worden, het staatsapparaat moet zelf een nieuwe vorm krijgen, aangepast aan de nieuwe doelstellingen van het Bolivariaans project. Tot op heden werden de meeste Misiones gerealiseerd naast de ministeries, dat moet uiteraard in de toekomst binnen de ministeries gebeuren. Daarnaast zal er een grondige en hardnekkige aanpak van de corruptie nodig zijn. Dat laatste kan alleen maar door een doorgedreven transparantie van de administratie te organiseren.

De opbouw van het socialisme van de 21ste is zo te zien een lange en moeizame weg. Maar de eerste resultaten zijn alvast zeer bemoedigend. Hasta la victoria siempre!

Marc Vandepitte

Bronnen

  • Azcui M., ‘Venezuela, Bolivia y Cuba refuerzan lazos con un pacto económico’, El País, 28 april 2006.
  • Chávez Frías H., Revolución Bolivariana 9 años de logros, Caracas 2008.
  • Constitución de la República Bolivariana de Venezuela. Caracas 2004.
  • Cockcroft J., América Latina y Estados Unidos. Historia y política país por país, Havanna 2004.
  • Elizalde R. & Baez L., Chávez Nuestro, Havanna 2004.
  • Harnecker M., Venezuela: Militares juno al pueblo. Entrevistas a nueve Comandantes venezolanos que protagonizaron la gesta de abril 2002, Caracas 2005.
  • Harnecker M., ‘After the Referendum: Venezuela Faces New Challenges’, Monthly Review, november 2004.
  • Hollinger E., El código Chavez. Descifrando la intervención de los Estados Unidos en Venezuela, Havanna 2005.
  • Lyons B. & Palser R., Cuba and Venezuela. Breaking the Chains of Underdevelopment in Latin America, Londen 2005.
  • Martínez O., Neolibarlismo, ALCA y libre comercio, Havanna 2005.
  • Suárez Salazar L., Madre América. Un siglo de violencia y dolor (1898-1998), Havanna 2003.
  • Sánchez G., Cuba y Venezuela. Reflexiones y debates, Havanna 2006.
  • UNDP, Human Development Report, New York, verschillende jaargangen.
  • World Bank, World Development Report, Washington, verschillende jaargangen.
  • Financial Times
  • The Economist
  • www.rebelion.org
[1] Strikt genomen was het bedrijf reeds genationaliseerd in de jaren zeventig, maar er waren toen allerhande achterpoortjes, zodat van een echte nationalisering geen sprake kon zijn.

Esto no es una época de cambio
pero un cambio de época ".
Rafael Correa, Presidente de Ecuador

La situación
A fines de 1998, Hugo Chávez gana la elección presidencial en Venezuela con una sorprendente mayoría. La población está cansada de las políticas antisociales y neoliberales del último cuarto de siglo y deposita sus esperanzas en este ex-soldado. Chávez aspira a reformas radicales. Quiere utilizar la riqueza petrolera para programas sociales y, en general, la economía ajustarla a las necesidades de la población. Venezuela es potencialmente un país rico. Los economistas han calculado que si los ingresos del petróleo en el pasado hubieran sido bien distribuido, Venezuela hoy sería una máquina industrial mayor que la de Suecia. Chávez también quiere acabar con el acceso y la influencia de los EE.UU. en su país, tanto en la economía y el aparato estatal como en los medios de comunicación. Él habla de una "Revolución Bolivariana" y luego "Socialismo del Siglo 21". Él marca una tendencia para el resto del continente. En países como Bolivia, Ecuador, Paraguay y Nicaragua, serán elegidos presidentes de izquierda y en muchos otros candidatos de centro-izquierda.
Los desafíos son enormes. Más del noventa por ciento de la población vive en las ciudades, una gran parte en barrios muy pobres. Más de la mitad de los venezolanos vive por debajo del umbral de la pobreza y el veinte por ciento no tiene empleo. Entre la población trabajadora cincuenta y cinco por ciento compone el sector de trabajo informal: venta de cigarrillos, relojes de pulsera, llamadas telefónicas, puestos de trabajo ilegal en el catering, etc. Casi un cinco porciento de la población está desnutrido, muchos residentes viven con una comida al día. La brecha entre ricos y pobres es muy grande.
Las relaciones de poder no son color de rosa. El nuevo presidente está firmemente en contra del bloque organizado de la oligarquía. Los cabecillas de PDVSA (empresa petrolera) son muy poderosos y pueden contar con el apoyo de la mayoría del aparato del Estado (los jueces, los gobernadores y alcaldes, parlamentarios, funcionarios de policía, ...), los medios de comunicación y la sindicato corporativo CTV, los empleadores, algunos generales del ejército, la jeraquía de la Iglesia Católica. Este bloque también puede contar con el apoyo y la asistencia de los EE.UU.. Chávez cuenta con el apoyo de las grandes masas populares, parte de la clase media (víctima de las medidas del FMI) y la mayor parte del ejército.
Rápidamente viene una medida de fuerza. En abril de 2002, organiza una parte del ejército una golpe de Estado, respaldados por Washington, sin embargo, debido a la masiva movilización de la población de Caracas este golpe, fracazó. A finales de ese año, el sector patronal intenta paralizar al país organizando una huelga general (en realidad cierre patronal) . También se realizan sabotajes pero no logran derrocar a Chávez. En las zonas rurales son asesinados regularmente dirigentes campesinos para bomabardear la reforma agraría. Pruebas de la injerencia de los EE.UU. con el fin de derrocar el régimen siguen apareciendo.
El proceso revolucionario
Es bajo estas condiciones, que de todo podemos calificarlas menos de “condiciones favorables”, en que Hugo Chávez debe cumplir su proceso revolucionario. Este proceso se basa en seis pilares:
1. Un nuevo marco institucional.
Lo primero que Chávez lleva a cabo es la creación de una nueva constitución. Que se centra fundamentalmente en las necesidades de la población y define un nuevo modelo de democracia participativa y un nuevo modelo económico en el que las cooperativas e independientes tienen su lugar. En 1999, la nueva constitución es aprobada en un referéndum.
2. Transformación del aparato del Estado
A través de sucesivas elecciones, Chávez adquiere una gran mayoría en el parlamento y casi todos los gobernadores están detrás de él y muchos alcaldes. Tras el golpe fallido en 2002, una gran parte de los generales hostiles y enemigos del Gobierno fueron expulsados del país. La transformación del poder judicial y la policía es una cuestión de larga duración. Para los medios de comunicación, que están controlados por el capital privado, se cuenta con proyectos iniciados por la población local, la televisión y la radio popular.
3. La economía
Para que la riqueza producida se le dé un destino útil, algunas joyas de la corona de la economía son nacionalizada. Esto incluye el caso de la compañía petrolera PDVSA [1], y la empresa de telecomunicaciones Verizon, la mayor empresa privada de Venezuela. El sistema de autorregulación es estimulado y se apoya el desarrollo de las cooperativas, entre otros, a través de un sistema de cajas de ahorros y micro-créditos. También se inicia un principio de la reforma agraria y a los residentes de la más pobladas ciudades se les estimula para intentar sus posibilidades en el campo.
Una cifra para dejarlo más claro: en 1997 el gobierno gastó 77 millones de dólares de los ingresos procedentes del petróleo en proyectos sociales. En 2005, noventa veces más (!) Por lo tanto, mucho: siete mil millones de dólares.

4. El 'Misiones'
Para satisfacer las necesidades más urgentes de la población está poniendo el nuevo gobierno, a corto plazo, poner en marcha una serie de "Misiones" sociales. Esto incluye: medicina de primeros auxilios gratis, a través de los llamados "Barrio adentro". Esto es posible gracias al envío de más de veinte mil médicos y enfermeros de Cuba. A continuación, una masiva campaña de alfabetización: Misión Robinson. La educación también es abordado: Misiones Ribas y Sucre. Con el fin de garantizar la seguridad alimentaria y la erradicación del hambre y desnutrición desde el 2004, se creo una cadena popular de tiendas - Misión Mercal - que ofrecen mercancías a precios muy reducidos. A los más pobres se les ofrece comidas gratuitas. En 2007 el gobierno otorga, respectivamente, 60 y 65% más para educación y atención de la salud que en 1998.
5. La organización y la movilización de la población
Con el fin de organizar la población e imbolucralas activamente en el proceso evolucionario se crearon los "círculos bolivarianos" . Son comités de barrios que se preocupan, entre otros, de participar en la campaña de alfabetización, la organización de los postas de salud, la formación de cooperativas, también de la formación de conciencia política de los barrios, el registro de electores. Los trabajadores trabajan por un nuevo sindicato, la UNT, independientemente de la corporativista CTV. La población se le da mucho más la participación a través de los consejos de barrio. Para evitar la fragmentación política Chávez propone a la izquierda unirse bajo un programa político y la formación de un único partido, el PSUV: el Partido Socialista Unido de Venezuela ". Este es un ejercicio delicado y tomará su tiempo.
6. La unificación de América Latina
Según Chávez, un continente unificado en lo político y económico será la única forma sostenible y definitiva de emanciparse de los EE.UU.. Contra la pretención de colonializar del ALCA - un plan dirigido de Estados Unidos para el libre comercio - Venezuela lanza en 2004 junto con Cuba, el ALBA: Alternativa Bolivariana para América Latina y el Caribe. Se trata de un acuerdo de estrecha cooperación sobre los derechos económicos, sociales, médicos, culturales y militar sobre la base de la solidaridad. En tanto ya, Bolivia, Nicaragua, Honduras y Domínica son miembro. Otros cinco países están actuando como miembros observadores.
En 2005, Chávez puso en marcha “Petro Caribe”, una alianza petrolera donde Venezuela proporciona petróleo a tarifas preferentes. Doce países del Caribe están afiliadas a ella. En julio de 2006 Venezuela es miembro del Mercosur, una unión aduanera a la que Argentina, Brasil, Paraguay y Uruguay pertenecen. En 2005, alentada por Chávez se lanza Telesur. Emisora, que además de Venezuela y Cuba, participan Argentina, Uruguay, Bolivia y Brasil, es llamada la versión de América Latina de Al Jazeera. En 2007, siguiendo el ejemplo de la Unión Europea es fundada UNASUR: la Unión de Naciones de América del Sur que incluye junto la parlamento, un banco, conocido como Banco del Sur, que debe constituir una alternativa al FMI. En este proceso de unificación, Venezuela junto con Cuba, desempeña un papel de primer orden.

El proyecto bolivariano es un intento de construir la sociedad socialista en Venezuela, adaptado a sus propias circunstancias históricas y reforzada por las enseñanzas del pasado. Traza nuevos caminos, pero la influencia de la Revolución Cubana es innegable y el apoyo de La Habana fue, al menos en la fase inicial, fundamental.
Balance y retos
Un árbol se reconoce por sus frutos. En el sector social hay resultados impresionantes en estos diez años. Los ingresos de los estratos más pobres de la población, desde que el Presidente Chávez está en el Gobierno ha aumentado en un 43 por ciento, el de la clase media en un 18%. El número de pobres disminuyó en un tercio, el número de extrema pobreza a la mitad. La mortalidad infantil disminuyó en un tercio y el desempleo con más del sesenta por ciento. En unos pocos meses de tiempo, un millón y medio de venezolanos fueron alfabetizados. El 28 de octubre de 2005 Venezuela fue declarado por la UNESCO, después de Cuba en 1962, el segundo país en América Latina libre de analfabetismo. La grado de escolarización se elevó a un cien por ciento en la enseñanza primaria y el aumento de la mitad en la educación secundaria y superior.

Menos visibles y más difíciles de medir es la participación de la población y su formación. En ese frente se ha hecho bastante. Millones de venezolanos están activos en comités de barrio o en las diversas Misiones. Esta participación de la población es un elemento irreversible en el proceso revolucionario y lo ha aumentado el carácter democrático de Venezuela. Esto según las cifras de Latinobarómetro, un instituto chileno que anualmente evalua la actitud de la población frente a la democracia, en el continente.

Sin embargo, la base electoral de Chávez parece estar vacilando. Aunque ganó diez elecciones o referendos consecutivos, el referéndum de diciembre de 2007 lo perdió por poquísima diferencia, tal vez por una falsa evaluación y una falta de movilización. Él desea que la revolución bolivariana se consolide pero entonces debe ganar una mayor proporción de la población para el proyecto. Es en gran medida a la clase media que los medios de comunicación llenan con todo tipo de mentiras: que Chávez es un dictador, que quiere “cubanizar” a Venezuela, que la clase media va a desaparecer. Chávez, nunca ganará completamente esta guerra de conciencia en tanto los medios de comunicación permanezcan inalteradamente difundiendo nformación totalmente falsa. Urge una transformación profunda de todos los medios de comunicación de masas.
Un segundo gran reto se refiere a la unidad. La estabilidad del proceso dependerá en gran medida de que Chávez logre que las fragmentación de diversas fuerzas políticas se unan en un solo partido. Que no es fácil y requerirá mucho de su habilidad.
Un tercer gran desafío radica en la esfera económica. ¿Desea la Revolución Bolivariana crear un modelo económico alternativo? Entonces tendrá que consolidar más empresas públicas grandes que lo que hoy en día hay. Sólo de esta manera puede obligar romper con la lógica de la maximización de ganacia. También es necesario seguir creando cooperativas y la economía popular con el fin de construir relaciones de producción sostenibles a los cambios. Por último, es necesario que los empresarios patrióticos en la medida de lo posible, e incluso más que antes, ganarlos para el proyecto bolivariano. El desarrollo simultáneo del sector estatal, la economía de la nación y el fortalecimiento de la economía privada nacional, es esencial para que el real y oculto desempleo (sector informal) hacerle frente a corto plazo y crear condiciones sustantivo para un desarrollo sostenible.
Un desafío final es a nivel del aparato del Estado. No sólo hay que desplazar la influencia de la oligarquía sino que el aparato estatal debe tener una nueva forma, adaptada a los nuevos objetivos del proyecto bolivariano. Hasta ahora, la mayoría de Misiones se han logrado fuera de los ministerios, que obviamente en el futuro, debe suceder dentro de los ministerios. Además, será necesario enfrentar dura y minuciosamente la corrupción. Esta última sólo puede ser impulsado por una transparencia de la administración a organizar.
La construcción del socialismo de la 21 es, como podemos apreciar, un largo y difícil camino. Sin embargo, los primeros resultados ya son muy alentadores.
Hasta la Victoria SIEMPRE!
Marc Vandepitte

Fuentes
M. Azcui, "Venezuela, Bolivia y Cuba refuerzan lazos con un Pacto económico", El País, 28 de abril de 2006.
H. Chávez Frías, Revolución Bolivariana 9 años de logros, Caracas 2008.
Constitución de la República Bolivariana de Venezuela. Caracas 2004.
J. Cockcroft, América Latina y Estados Unidos. Historia y política país por país, La Habana 2004.
R. Elizalde & L. Báez, Chávez Nuestro, La Habana 2004.
M. Harnecker, Venezuela: Militar junto al pueblo. Entrevistas a nueve Comandantes venezolanos que protagonizaron la gesta de abril 2002, Caracas 2005.
Harnecker M., ‘After the Referendum: Venezuela Faces New Challenges’, Monthly Review, november 2004.
Hollinger E., El código Chavez. Descifrando la intervención de los Estados Unidos en Venezuela, Havanna 2005.
Lyons B. & Palser R., Cuba and Venezuela. Breaking the Chains of Underdevelopment in Latin America, Londen 2005.
Martínez O., Neolibarlismo, ALCA y libre comercio, Havanna 2005.
Suárez Salazar L., Madre América. Un siglo de violencia y dolor (1898-1998), Havanna 2003.
Sánchez G., Cuba y Venezuela. Reflexiones y debates, Havanna 2006.
UNDP, Human Development Report, New York, verschillende jaargangen.
World Bank, World Development Report, Washington, verschillende jaargangen.
Financial Times
The Economist
www.rebelion.org
[1] Estrictamente hablando, la compañía ya ha nacionalizado en la década de los setenta, pero había todo tipo de lagunas, por lo que una nacionalización real no existe.

11 dic 2008

Universidad Bolivariana de Trabajadores Jesús Rivero

En abril de este año estuvimos en Venezuela para interiorizarnos sobre la Revolución Bolivariana. Entre nuestros encuentros, nos entrevistamos con compañeros de la "Universidad Bolivariana de Trabajadores Jesús Rivero" (1).

Conversamos en esa oportunidad con Jesús Martínez, Elías Macho y Tovar Billalobos; encargados, a nivel nacional, de la Universidad Bolivariana de Trabajadores. Esta Universidad surge a raíz de la experiencia del sabotaje, de la contrarevolución, durante el paro petrolero en el 2003.

Adjuntamos un vídeo de algo más de una hora, donde ellos nos entregan su visión sobre la situación actual mundial y de Venezuela. Nos hablan también sobre la situación sindical, un corto resumen cronológico sobre la clase trabajadora, de su fuerza y también debilidad en el proceso socialista revolucionario.

Para ver el vídeo pichar aquí: UBT "Jesús Rivero"-video

Para leer la declaración de principios de la Universidad Bolivariana de Trabajadores "Jesús Rivero" pincha aquí: UBT "Jesús Rivero".


(1) Jesús Rivero introdujo en Venezuela la metodología de investigación acción y de educación popular a través del análisis de coyuntura mediante la aplicación de las categorías del materialismo histórico y dialéctico. Estuvo en Nicaragua con otros educadores e intelectuales revolucionarios formando a los empleados públicos de la revolución. Fue co-fundador del Instituto de Educación Popular Don Luis Zambrano .

9 dic 2008

Elquim, solidario con la Revolución Bolivariana

Su nombre, Elquim. Un revolucionario de origen colombiano pero él se declara bolivariano, comprometido con la Patria Grande. Llegó hasta la Sierra de San Luis para apoyar y fortalecer el trabajo con la comunidad.
Su jornada comienza muy temprano, recorre con vehículo y a veces a pie varios kilómetros al día para llegar a otros sectores de la región, se reúne con vecinos de avanzada que trabajan por la unidad del Poder Popular. Su jornada es larga y con mucho ánimo nos brinda parte de su tiempo para contarnos e introducirnos en esta revolución bolivariana.

En la zona se ha levantado un "mercado del trueke" una vez al mes donde los "prosumidores" (productores & consumidores) intercambian sus productos con "zambos", nuevo medio de pago de la zona, nombrado en homenaje al héroe José Leonardo Chirino.
En este mercado del trueke, el bolívar (moneda de Venezuela), se sustituye por el "zambo", los productores llevan sus productos al mercado y allí ellos mismos son a la vez consumidores, de ahí el término "prosumidores" una palabra nueva, inventada en esa zona de San Luis. En dicho mercado se puede encontrar los productos más variados. Hasta el artesano puede intercambiar su trabajo artístico por productos alimenticios.

Elquim intercambia sus productos por café biológico de la zona. Con su café biológico comenzamos a charlar, discutir, filosofar sobre esta revolución que necesita del trabajo solidario en el exterior, entre otros, para revertir las noticias de los medios privados de comunicación que, por lo general, entregan una visión tergiversada de este proceso revolucionario.
En este vídeo Elquim nos relata su visión social, su compromiso.
Ver vídeo: pinchar aquí

Vaya para ti Elquim y los demás compañeros, que trabajan diariamente por la revolución socialista en Venezuela, nuestro más sincero saludo.
Desde esta trinchera estamos con ustedes y estamos con la lucha del pueblo de San Luis, de Venezuela.
Hasta vencer.







Operativo Escuela Colombia,Caracas abril 2008

En abril del 2008 estuvimos en Venezuela para conocer en terreno la Revolución Bolivariana. Aquí pueden ver ustedes un vídeo de un operativo cívico realizado en Caracas en una escuela llamada "Colombia".
Un operativo cuenta con asistencia médica, información sobre educación y se habla sobre los logros de la Revolución Bolivariana. Toda la población del sector participa de este operativo. Es una gran reunión popular donde se ve la participación del pueblo organizado con sus voceros, dirigentes y quienes vienen a recibir atención médica social. En el vídeo pueden ver también a médicos cubanos que dan atención oftalmológica. Además verán a la compañera Carmen Pacheco quien en la Misión Ribas está terminando su bachillerato y quien, desde Caracas, nos aporta con sus artículos para nuestro sitio web.

Hay que seguir el ejemplo que Caracas nos da...
En solidaridad Bolivariana,
Rodrigo Rojas.

Ver vídeo: pinchar aquí


8 dic 2008

Cuba wake - Utrecht Overvecht

Orkanen over Cuba - najaar 2008 Wake

Het orkaanseizoen in de Cariben loopt van begin juni tot eind november. Orkanen ontstaan door opstuwende vochtige luchtbellen – dus boven warme zee. Cuba werd in 2008 getroffen door Gustav (eind augustus), Ike (begin september) en Paloma (begin november).

Gustav kwam over het westelijk deel van Cuba. Boven de Caribische zee was deze tropische storm aangezwollen tot een orkaan van de 4de categorie. De windstoten van 340 Km/uur waren verwoestend en over een groot deel van Cuba vielen op één dag heftige regenbuien.


Ike ontstond bij de Bermuda’s, zoog geweldige hoeveelheden water op en raasde als categorie 3 orkaan van oost naar west over bijna de volle lengte van het eiland. Het land werd drie dagen lang geteisterd door onophoudelijke regenval, op 8 september ruim 10 cm water in een etmaal. Water reservoirs op het platteland liepen over.

Paloma ging aan land op de zuidkust bij Santa Cruz del Sur en trok door het Najasadal naar het noorden. Hele gebieden kwamen zonder elektriciteit en twee gemeentes waren dagenlang afgesloten door onbegaanbare wegen. Ook de windstoten en vloedgolven uit de oceaan vernielden gebouwen, wegen en landbouwgrond. Berghellingen werden onveilig door erosie en bruggen spoelden weg.

De materiële schade aan gebouwen, waterreservoirs, elektrische leidingen en centrales, havens en akkers wordt geschat op 8,6 miljard dollar. Door vooraf te waarschuwen en massaal te evacueren onder leiding van de plaatselijke burgerwacht bleef het aantal doden beperkt tot 7 en één vermiste.

Ondanks het risico van epidemieën die door overstromingen, massale opvang in openbare ruimten en niet gezuiverd drinkwater dreigden, is er geen besmetting geweest, dank zij de Cubaanse publieke medische zorg die alert was op elke vorm van koorts in de getroffen gebieden. Meer dan 500.000 gezondheidswerkers in 10.000 klinieken werden ingezet voor voorlichting- en preventieprogramma’s. Van hen waren er 80.000 gespecialiseerd in hygiëne en epidemiologie.

Onmiddellijk na de verwoestingen bezocht president Raúl Castro de zwaar getroffen gebieden. De bevolking kwam spontaan bijeen. ‘Ik wist dat je zou komen’ riep een vrouw. Temidden van ruïnes van woningen en omgewaaide bomen bracht de president een boodschap van steun en vertrouwen aan de emotionele menigte. Na zijn bezoek aan de gewonde patiënten las Raúl een spreuk op de resten van een muur: ‘Wij geloven in de leiders van de revolutie’ en antwoordde: ‘’Wij geloven in het volk en wat wij vragen is: verlies de hoop niet, wordt niet mismoedig, alles wat wij hadden zullen wij heroveren. Overtuiging en eenheid zijn onze wapens. Bescherm elkaars leven tot elke prijs”

Uit de hele wereld kwam de solidariteit op gang. Een kleine greep uit de donaties tot nu toe: De Europese Unie €2 miljoen nu en €30 miljoen in 2009; de Spaanse regering €24,5 miljoen; Duitsland €350.000; Engeland 350.000 pound; Nederland €300.000; Equatorial Guinee €2 miljoen; Brazilië 15.000 ton rijst en 200 ton melkpoeder.
Het is een antwoord op de solidariteit die Cuba bewezen heeft en nog bewijst door het uitzenden van gezondheidswerkers en technici, vooral naar rampgebieden overal ter wereld.

Wegens de blokkade door de Verenigde Staten moesten hulpgoederen en voeding van ver (dus met hoge transportkosten) geïmporteerd worden. Door de Cubaanse regering was gevraagd voor 6 maanden de blokkade op noodzakelijke goederen op te heffen, maar dit is door de regering Bush geweigerd.

Wie het herstel voor de getroffen gebieden in Cuba wil steunen met een donatie kan dit doen op giro 3770378 van Stichting Cuba Vive te Vlaardingen.

Wie meer wil weten over het solidariteitscomité of de maandelijkse nieuwsbrief over Cuba wil ontvangen kan een e-mail sturen naar

corrie.van-dijk@planet.nl Dit e-mail adres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien.


* * *
Folder van het Solidariteitscomité CubaSol: http://www.cubasol.nl
Afdeling Utrecht
Secr: Keggedreef 15 – 3561 JP – UTRECHT

e-mail: corrie.van-dijk@planet.nl Dit e-mail adres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien.

website:http://www.cubadefend.nl

2008 - 2009: Cuba heeft ons nodig

In de jaren 50 van de vorige eeuw was Cuba een wingewest van de VS. Na verschillende opstanden leek de situatie niet te veranderen. Een jonge Cubaanse advocaat met een legertje slecht bewapende volgelingen stonden tegenover een sterk leger, getraind en bewapend door de VS. Maar zij waren niet klein te krijgen en vanuit een uitzichtloze positie wisten zij op nieuwjaar 1959 het sterke leger van dictator Batista uit te schakelen. De revolutie was een feit.


Toen het Cubaanse volk onafhankelijk was dacht iedereen dat Fidel Castro en de zijnen het niet lang zouden uitzingen. Toen zij aan landhervormingen en nationalisatie van de economie begonnen zei men dat hun lot snel bezegeld zou zijn, zeker na het instellen van een economische blokkade door de VS. Maar opnieuw vergisten de pessimisten zich. Plaatselijk en landelijk organiseerde de bevolking zich, namen de taken van de wegvluchtende élite over en waren alert op aanvallen vanuit de VS en op sabotage door contra’s in eigen land.
Fidel en de zijnen slaagden er in het socialisme uit te bouwen op de stoep van de machtige VS en er na 50 jaar nog te staan. Dat toont dat een betere wereld mogelijk is. Kijk naar Cuba, dat is een boodschap die vandaag, in het licht van de financiële crisis meer dan ooit actueel is. Al in 2000 op de millenniumtop van de Verenigde Naties voorspelde Fidel: ‘Er is een kolossale virtuele economie gecreëerd, op een dag zal die ballon uiteenspatten. Het zal een grote crisis veroorzaken. Misschien zal dat er toe bijdragen om een nieuwe politieke en economische wereldorde op te bouwen.’

Waarom is dat kleine Cuba er in geslaagd om in een moeilijke en kwetsbare situatie stand te houden? Daar zijn twee redenen voor. Deze revolutie steunt vooreerst op de bevolking. Fidel zei daarover: ‘Als je iemands revolutionair gehalte wil testen is het eerste wat je hem of haar moet vragen of hij gelooft in het volk, in de massa’s. Het is evident dat de steun van de bevolking een doorslaggevende factor is.’ Alle belangrijke beslissingen worden in Cuba pas genomen nadat de bevolking uitvoerig is geraadpleegd. Dat was zo bij het uitroepen van de grondwet en dat is zo voor studenten en arbeiders bij beleidsbeslissingen in hun instelling of bedrijf. Daarom blijft de overgrote meerderheid van de bevolking de revolutie steunen, de Cubaanse revolutie wordt als het ware gemaakt door de bevolking.

Een tweede reden: de revolutie is ook vóór de bevolking. Met vallen en opstaan hebben de Cubanen een maatschappij uitgebouwd waar het welzijn van de mensen centraal staat. Er zijn weinig landen waar zoveel energie besteed wordt aan de zwakkeren: de gehandicapten, de ouderen en de zieken.
Maar de revolutie zorgt niet alleen voor de eigen bevolking. Nelson Mandela zei: ‘Welk land kan tippen aan Cuba in zijn relaties met Afrika? Hoeveel landen in de wereld genieten van het werk van Cubaanse gezondheidswerkers? Welk land heeft ooit Cuba’s hulp tevergeefs gevraagd? Hoeveel landen die strijden voor nationale bevrijding konden rekenen op Cuba’s steun? Het was nooit voorgekomen in Afrika dat een ander volk de wapens opnam om ons te verdedigen.’ Cubaanse vrijwilligers hebben militaire missies uitgevoerd in 17 landen waaronder Vietnam, Algerije, Kongo en Angola en steun verleend aan verschillende bevrijdingsbewegingen in Latijns Amerika.


Cuba zendt vandaag op zijn eentje meer dokters uit dan de Wereld Gezondheid Organisatie. Het kleine eiland heeft de laatste vijf jaar ruim vijf miljoen mensen in Latijns Amerika van oogziektes genezen. Ignacio Ramonet, die een interview maakte met Fidel zegt het zo: ‘Cuba is een solidaire en medische supermacht’. Dat is het Cubaanse socialisme.

Vandaag heeft Cuba meer dan ooit zelf solidariteit nodig. Het rampzalig orkaanseizoen 2008 heeft over het hele eiland vernielingen aangericht. Zeventig procent van de oogst is vernield. Een half miljoen huizen is zwaar beschadigd of verdwenen: dat is één op zeven. Denk je eens in wat dit bij ons zou betekenen. De evacuatie van de bevolking is telkens weer goed verlopen: Totaal waren er toch nog 7 doden te betreuren. Er zijn geen epidemieën uitgebroken. Er worden lange dagen gemaakt om alles te herstellen. Materiaal en voedsel moeten geïmporteerd worden. Vanwege de VS blokkade moeten die zaken van ver komen en dat is kostbaar.

U kunt helpen op giro 3770378 Stichting Cuba Vive te Vlaardingen


Op 21 januari 2009 is er ’s avonds een viering van 50 jaar onafhankelijkheid in EMMA,
Cremerstraat 245,
Utrecht.

Meer informatie op corrie.van-dijk@planet.nl Dit e-mail adres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien.

met vermelding re: Cuba.
Of kijk op onze site http://www.cubadefend.nl

7 dic 2008

Chavez kondigt referendum aan over herverkiezing


De Venezolaanse president Hugo Chavez riep zijn medestanders op om in de komende maanden de verkiezingscampagne verder te zetten. Hij wil ten laatste in februari een referendum organiseren over een amendement aan de grondwet, dat zijn herverkiezing voor een derde ambtstermijn mogelijk maakt.


Pol De Vos

Más info?: pincha aqui

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 23 november haalde de PSUV, de partij van Hugo Chavez, 57% van de stemmen. Toch heeft de oppositie enkele belangrijke deelstaten en de hoofdstad Caracas kunnen veroveren.

“Als ik zie hoe de oppositie tekeer gaat tegen de Cubaanse artsen, tegen de gezondheidszorg die we organiseren via de Missie Barrio Adentro, tegen de gesubsidieerde voeding in de Mercalwinkels (er werd er een geplunderd). Als ik zie hoe in Miranda woningen worden afgenomen van armen die er in kregen toegewezen. Als ik dat allemaal zie… Dan zeg ik “Uh Ah, Chávez no se va!”(1)

“De dag dat ik me terug trek, zal wel komen. Iets later, als God het wil, en als het volk het wil. Niet wanneer 4 kleine yankee-oligarchen het willen die hun vaderland verkochten.”

President Chavez voegde eraan toe dat dit referendum helemaal anders zal zijn dan het referendum voor een nieuwe grondwet – eind 2007 – “dat nipt werd verloren omwille van de complexiteit en de vele thema’s die erin stonden. Deze keer zullen we winnen, want het zal eenvoudig zijn: één enkel artikel. Vorige keer was het allemaal veel te ingewikkeld.”

“In de huidige situatie wil ik het land niet gedurende een lange campagne in de onzekerheid laten. We gaan dit referendum op korte termijn organiseren. Ten laatste in februari. Mijn voorstel is een aanvulling op de grond wet die een onbeperkte herverkiezing mogelijk maakt.

Iedereen in actie: vanaf vandaag, zonder één dag te verliezen. De campagne gaat door!"

(1) Leuze die door honderdduizenden werd geschreeuwd tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen: “Uh Ah, Chavez gaat niet weg”



Más info? pincha aquí

3 dic 2008

Seguimiento en Holanda de las elecciones en Venezuela


Seguimiento en Holanda de la elecciones del 23 de noviembre en Venezuela

Este 23 de noviembre recién pasado nos reunimos en la Embajada Bolivariana de Venezuela para seguir las elecciones regionales. La Misión diplomática debido a esta importante actividad democrática en el país abrió una vez más sus puertas para todo el público interesado.

La apertura de la actividad estuvo a cargo del Embajador Agustin Perez Celis, quien se refirió a la importancia de este proceso electoral, y de la significancia a nivel internacional, de poder contar con un procedimiento transparente, seguro y democrático, completamente probado, que garantiza el respeto a la voluntad popular, fortaleciendo cada vez mas el sistema democrático, popular, participativo del pueblo venezolano.

Continuaron funcionarios de la Embajada quienes expusieron sobre la importancia del Poder Electoral y los cargos que se escogerían a través de esta elección. El publico presente pudo hacer preguntas y compartimos cordialmente con los acontecimientos que se recibía por la señal de internet.
Petit

1-presentación : Mapa Electoral de Venezuela
2-presentación : Infraestructura electoral



También tuvimos la oportunidad de escuchar a la a la trovadora Yolanda Delgado que nos entregó el fervor revolucionario a través de la canción y se sumo el Ministro Consejero Darvin Romero con una canción de él haciendo referencia al barrio 23 de enero de Caracas.

Yolanda


Ver videos: pinchar canción

pinchar canción

Cerca de las 20 hrs. local, en La Haya, clausuró la actividad el Embajador. La actividad solidaria brindó una calurosa noche en contraste con el frío que reinaba en las calles de Holanda. La Haya

Círculo Bolivariano de Holanda

www.circulobolivariano.nl







Bolivariaanse Kring ontmoet Eva Golinger in Carácas

In april 2008 ontmoette de Bolivariaanse Kring Eva Golinger in Carácas waar zij deelnam aan het Congres van de Wereldraad voor de Vrede dat met succes werd gehouden in april 2008 in Venezuela.

Eva Golinger is een Venezolaans-Amerikaanse juriste en schrijfster. Wij spraken met Eva over haar boeken en haar motivatie. Eva haar werk is misschien het beste te typeren als vlot geschreven, met inhoud en een boodschap: haar politieke en sociale missie. De politieke betrokkenheid van Eva gaat verder dan haar bloedbanden met Venezuela, het is een gevoel voor sociale gerechtigheid en verantwoordelijkheid, in haar jeugd meegekregen van haar moeder.

Eva In het interview stipten wij even Golinger haar eerste boek aan The Chávez Code: Cracking United States Intervention in Venezuela (Olive Branch Press 2006) over de openlijke inmening van de VS in de binnenlandse politiek tegen Chavez in Venezuela.

Vervolgens gingen wij uitgebreid in op haar nieuwe boek: Bush vs. Chavez: Washington's War Against Venezuela (Monthly Review Press 2007)

Eva vertelt dat zij in haar boek op basis van vrijgegeven overheidsdocumenten van de VS de pogingen beschrijft die genomen zijn door de VS om de democratisch gekozen Chavez en de Venezolaanse regering te ondermijnen. Het Nederlandse eiland en grondgebied Curaçao speelt hierbij een geopolitieke rol. Curaçao ligt 40 mijl uit de Venezolaanse kust en huisvest een Forward Operating Location (FOL) met 200 VS-militairen in het kader van het Amerikaanse Plan Colombia. In 2002 bezocht het Amerikaanse oorlogsschip USS Saipan met 1400 mariniers en 35 helikopters aan boord het eiland. Bekend is dat de Saipan het belangrijkste landingsschip is voor invasies van de VS-marine.

Curaçao bleek vanaf 2002 van groot politiek belang.

In 2006 stuurden de Amerikanen een nóg grotere vloot naar Curaçao, het vliegdekschip USS George Washington met een geleide van drie oorlogsschepen, 85 gevechtsvliegtuigen en meer dan 6500 mariniers. Hiermee werd de spanning verder opgevoerd.

Tevens werd in juni 2006 als oefening de operatie Joint Caribbean Lion uitgevoerd met als doel het arresteren van de terroristische oefenvijand en rebellenleider 'Hugo de Grote', een naam die weinig aan de verbeelding overlaat.

Als je haar boek gelezen hebt dan zou je zoals Eva Golinger zegt:"geraakt moeten zijn en klaar staan om in actie te komen".

We nemen afscheid van Eva. Want Eva Golinger heeft het druk, zij gaat weer terug naar het Congres van de Wereldraad voor de Vrede. Het was een boeiend en inspirerend gesprek.

Link hier het gesprek: In gesprek met Eva Golinger

Guadalupe Verwaayen







Bronnen:
http://www.chavezcode.com

http://www.venezuelanalysis.com/news/2073

http://www.stopusa.be/scripts/texte.php?section=CM&langue=2&id=25756 Counterpunch,

Inter Press Service

2 dic 2008

De Bolivariaanse Kring van Nederland groet het Venezolaanse volk

De Bolivariaanse Kring van Nederland groet het Venezolaanse volk en zijn Revolutionaire regering voor deze nieuwe verkiezingstriomf dat afgelopen 23 november heeft plaatsgevonden.

De volksoverwinning was met 77% aan Gouverneurs en een 80% aan Burgemeesters vóór de Bolivariaanse Regering, op deze wijze werd het bestuur van de President Hugo Chávez Frias opnieuw bevestigd.

Het verkiezingsproces karakteriseerde zich door een hoge kiezersopkomst (65,45%) en een kalmte vanuit de bevolking dat eigen is aan het revolutionaire democratische proces van Venezuela.

Wij zijn verheugd te zien dat het Venezolaanse volk zijn Regering steunt en dat zij samen vooruit blijven gaan richting socialisme.

Wij wijzen de uitbarstingen van geweld in Venezuela af die veroorzaakt worden door de oppositie naar aanleiding van haar nederlaag in deze verkiezingen. Wij attenderen de internationale publieke opinie er op dat dezelfde oppositie die gewonnen heeft in de staten van Miranda en in de Hoofdstedelijke Gemeente betrokken was in de beraming en uitvoering van de staking van de werkgevers, de sabotage van het land en de uitvoering van de staatsgreep. Gewelddadige feiten die plaats vonden in de jaren 2002-2003.

Wij doen een oproep tot internationale solidariteit om de socialistische revolutie te blijven steunen dat geleid wordt door het Venezolaanse volk en zijn Regering Hugo Chávez Frias.

Círculo Bolivariano de Holanda/Bolivariaanse Kring Nederland

www.circulobolivariano.nl

info@circulobolivariano.nl


El Círculo Bolivariano de Holanda saluda al pueblo venezolano y su Gobierno Revolucionario por este nuevo triunfo electoral realizado el pasado 23 de noviembre.

El triunfo popular resultó con un 77% de Gobernaciones y un 80% de las Alcaldías a favor del Gobierno Bolivariano, reafirmándose así la gestión del Presidente Hugo Chávez Frías.

El proceso electoral se caracterizó por una alta participación (65,45%) y tranquilidad cívica popular propio del proceso democrático y revolucionario de Venezuela.

Nos alegra ver que el pueblo venezolano apoya a su Gobierno y juntos siguen avanzando rumbo al socialismo.

Rechazamos los brotes de violencia en Venezuela que está generando la oposición a raíz de su derrota en las elecciones. Señalamos a la opinión pública internacional que la misma oposición que ha ganado en la gobernación de Miranda y la Alcaldía Metropolitana estuvieron
implicados en la planificación y conducción del paro patronal, el sabotaje y el golpe de estado. Hechos de violencia ocurridos en los años 2002-2003.

Hacemos un llamado a la solidaridad internacional a seguir apoyando la revolución socialista que lleva adelante el pueblo venezolano y su Gobierno dirigido por Hugo Chávez Frías.

Círculo Bolivariano de Holanda

www.circulobolivariano.nl


1 dic 2008

(VIDEO) ¡ Uh…Ah! Chávez no se va

Luego de hacer un análisis de los destrozos y desalojos que han realizado los candidatos electos de la oposición a pocos días de las elecciones regionales, el presidente Hugo Chávez, dijo que el pueblo tiene razón: ¡“Uh, ah, Chávez no se va”!.


El Presidente de la República Bolivariana de Venezuela, Hugo Chávez Frías, dijo que todas las acciones violentas y fascistas que han emprendido los candidatos electos de la oposición “son sólo una pequeña señal de lo que sucedería aquí si la oposición”…llegase a ocupar más espacios.

En tal sentido, hizo referencia, a las especulaciones que se han hecho en torno al tema de la reelección presidencial. “Al respecto quiero decirle al país lo siguiente: el año pasado cuando perdimos el referendo (de la reforma constitucional) en una profunda reflexión me dije que debía aceptar la decisión del pueblo, aún cuando la diferencia (de votos) fue pírrica. Lo que debo hacer es trabajar duro en los 5 años que me quedan y del pueblo saldrá el líder que llevará las riendas del país, y yo me iré a la Sabana. Así pensaba yo, hace un año, pero ahora viendo esto que está pasando, viendo más clara la gran amenaza que se cierne sobre el pueblo venezolano con estos fascistas que ganaron unas gobernaciones y alcaldías, en vez de asumirlo con humildad y reflexionar, han dado pie, y ahora están sus televisoras aupando el fascismo y armando una gran alharaca y han iniciado una gran agresión contra el pueblo, y por eso ustedes tienen razón: ¡Uh Ah..Chávez no se va!.

En tal sentido, adelantó que le había dado instrucciones al PSUV para que inicie el debate nacional sobre la reforma constitucional, “para que la impulsen y ahora si estoy seguro que lo vamos a lograr, y voy a estar con ustedes hasta el 2019, hasta el 2021. Estoy listo”.

Para ello es necesario, enfatizó Chávez, “que se mantengan activados los batallones y patrullas socialistas, los movimientos sociales… No hay chavismo sin Chávez…Dentro de cuatro años la Alcaldía Mayor y la Gobernación de Miranda será de nuevo roja rojita…”.

Entre otras ideas, aseguró que la idea de la disidencia chavista quedó pulverizada, y sentenció: “el que traicione a Chávez muere políticamente, el que traicione al pueblo muere políticamente, sino vean el caso de Guárico, Aragua, Sucre y otros casos más”.

Explicó que la base de operaciones sobre la cual se lanzará el contraataque revolucionario para recuperar los espacios perdidos, será la ciudad de Caracas. Asimismo, invitó a la oposición a dejar de lado los planes golpistas y fascistas, “los que están haciendo planes de crear una media luna venezolana, si se atreven se van a arrepentir toda su vida. Si la oposición viene con sus planes golpistas, se van a arrepentir, porque estoy dispuesto a defender al pueblo venezolano…”.

Antv Noticias/NP

Vea videos relacionados con esta información:

Domingo, 30 de Noviembre de 2008

17247-78

SP Leidschendam-Voorburg:“Een Avond van Hoog Niveau “

“Een Avond van Hoog Niveau “

Traducción en español, al final.

30-11-2008 • Na de Angola lezing en de Palestina themavond organiseerde de SP Leidschendam-Voorburg wederom een internationale thema avond.

Deze keer was het onderwerp “Socialisme in Latijns Amerika.” Hiervoor had de afdeling Leidschendam-Voorburg interessante gastsprekers uitgenodigd : Riekje Camara , medewerker van de tweede kamer fractie, Meneer Cazadilla , ambassadeur van Bolivia, Francisco Rodriguez , cousellor-minister van de Venezuelaanse Ambassade en Rodrigo Rojas van de Bolivariaanse Kring Nederland en tevens internationaal waarnemer in Venezuela bij het referendum van 2007.

Het publiek

De lokale voorzitter

De zaal was goed gevuld: niet alleen mensen uit Leidschendam-Voorburg waren aanwezig maar ook partijgenoten uit Alkmaar en studenten uit Roemenië waren aanwezig. Na een korte introductie van de lokale voorzitter gaf Riekje Camarra verslag van haar ervaringen in Bolivia tijdens het referendum van 2008. Met veel enthousiasme Riekje Camarra vertelde wat ze in Bolvia zag en hoe het daar tijdens de referendum aan toe ging. Een compleet verslag hiervan is hier te lezen

Riekje Camarra

Hierna werd een stuk van de film “No Volveran” vertoond. Deze film werd eind 2006 in Venezuela opgenomen. Deze documentaire laat de kijker zien wat er voor veranderingen er met de Bolivariaanse revolutie in Venezuela zijn gekomen. De documentaire neemt de kijker mee in de buurten om te zien hoe daar de verbreedding van de lokale democratie gebeurt en hoe de bewoners zich organiseren en eigen projecten creëren zoals bijvoorbeeld een lokale radiostation. Ook zien we hoe een televisie station opereert waar de 75% van de programma’s door bewoners zelf worden gemaakt: hiervoor krijgen ze gratis cursussen aangeboden om vertrouwd te raken met het creëren van eigen media. Ook zien we een fabriek waar na een bittere strijd met de eigenaar de arbeiders de fabriek hebben overgenomen toen deze de fabriek dreigde te sluiten. Nu word de productie zelf door de arbeiders geregeld en worden beslissingen gemaakt door de arbeiders door middel van arbeidersraden. Deze film is absoluut een aanrader en is te zien op de lokale site.

De ambassadeur van Bolivie

Na de film kreeg de ambassadeur van Bolivia, Roberto Calzadilla het woord. Hij vertelde het aanwezige publiek op een boeiende wijze over de veranderingen die in Bolivia hebben plaatsgevonden en hoe de situatie daar op dit moment is. Uiteraard vertelde hij over de sociale (bijvoorbeeld de met samenwerking met Venezuela en Cuba gerealiseerde projecten om ervoor te zorgen dat iedereen in Bolivia kan lezen en schijven) en democratische vooruitgang die is geboekt sinds Evo Morales president is.

Venezuela

Francisco Rodriguez vertelde ons over de huidige situatie in Venezuela en wat de belangrijke kenmerken zijn van het Bolivariaans Socialistisch project zijn. Ook kreeg de zaal uitleg over o.a de vooruitgang in gezondheidszorg, het verkleinen van de ongelijkheid en de successen in de strijd tegen de armoede. Dit aan de hand van statistiek boekjes dat aan het publiek werd overhandigd.

Hierna vertelde Rodrigo Rojas over zijn ervaringen in Venezuela en hoe hij de veranderingen van de laatste jaren ziet. Tevens vertelde hij over zijn ervaringen in Venezuela zowel in de steden als in het platteland en hoe het met de mensen gaat. Ook vertelde hij de aanwezigen over het belang van solidariteit met de sociale bewegingen in Latijns Amerika.

De gastsprekers werden door de afdeling bedankt met een mooie fles wijn. De afdeling Leidschendam-Voorburg werd door de gastsprekers bedankt voor de uitnodiging en kreeg een mooi boek over Simon Bolivar als geschenk.

Voorzitter met nieuw lid
Onder genot van een drankje en een hapje heeft iedereen nog tot laat met elkaar doorgesproken. Zoals een aanwezige als zei was dit “een avond van hoog niveau”.
Tevreden en geïnspireerd ging iedereen weer naar huis.

Film: No volveran.

SP Leidschendam-Voorburg: "Una velada de alto nivel"


"Una velada de alto nivel"

30-11-2008 • Después de la exposición de Angola y la cuestión de Palestina fue organizado nuevamente por el SP Leidschendam-Voorburg una noche informativa con un tema internacional.

Esta vez el tema fue "El socialismo en América Latina." Donde la sección de Leidschendam-Voorburg invitó a interesantes oradores: Riekje Camarra, miembro de la Segunda Cámara, el Señor Calzadilla, Embajador de Bolivia, Francisco Rodríguez, Ministro Consejero de la Embajada de Venezuela y Rodrigo Rojas, del Círculo Bolivariano de Holanda y también observador internacional en Venezuela en el referéndum de 2007.


La sala estaba llena, no sólo miembros del partido de Leidschendam-Voorburg estaban presentes, sino también de Alkmaar y estudiantes de Rumania. Después de una breve introducción del presidente local, Riekje Camarra informó de sus experiencias en Bolivia durante el referéndum de 2008. Con mucho entusiasmo Riekje Camarra contó lo que vieron en Bolivia y la forma como se llevó a cabo el referéndum. (Un informe completo se puede leer aquí)


A continuación se mostro parte del documental "No volverán" filmado a finales del 2006 en Venezuela. Este documental permite al espectador ver qué cambios ha habido con la Revolución Bolivariana. El documental lleva al espectador a los barrios para ver cómo se desarrolla la fuerza amplia de la democracia local y cómo los residentes se organizan y crean sus propios proyectos, tales como una estación de radio local. También vemos cómo una estación de televisión opera con 75% de los programas creados por los propios residentes y que para ello se les ofrecen cursos gratuitos para familiarizarse con la creación de sus propios medios de comunicación. Además, vemos como después de una amarga lucha con el propietario de una fábrica que quería cerrarla, los trabajadores la han tomado. Ahora la producción y las decisiones son tomadas por los trabajadores a través de los consejos obreros. Esta película es recomendable (y puede verse en el sitio).

Después de la película el Embajador de Bolivia, Roberto Calzadilla, hizo uso de la palabra, contó a los presentes, en una forma fascinante, de los cambios que han tenido lugar en Bolivia y cómo está la situación en este momento. Por supuesto, se refirió acerca de la parte social (por ejemplo, la cooperación con Venezuela y Cuba, proyectos para garantizar que todo el mundo puede leer y escribir en Bolivia) y el progreso democrático que se ha venido construyendo desde que el Presidente Evo Morales asumió el Gobierno.

Francisco Rodríguez nos contó acerca de la situación actual en Venezuela y cuáles son las características importantes del Proyecto Socialista Bolivariano. También les explicó a los asistentes acerca de los progresos en materia de salud, la reducción de la desigualdad y los éxitos en la lucha contra la pobreza, esto a base de estadísticas en folletos que fueron repartidos al público.

Luego, Rodrigo Rojas contó acerca de sus experiencias en Venezuela y cómo ve los cambios de los últimos años. Asimismo, contó de las vivencias en Venezuela en las ciudades y en las zonas rurales y cómo le está yendo al pueblo. Él también manifestó a los participantes sobre la importancia de la solidaridad con los movimientos sociales en América Latina.

El departamento del SP, en agradecimiento a los oradores les obsequió una botella de vino. Así mismo el departamento de Leidschendam-Voorburg, recibió en agradecimiento un libro sobre Simón Bolívar como regalo.

Para finalizar la velada se disfrutó de bebidas, canapés y una amena conversación entre todos hasta altas horas de la noche y como dijera uno de los presentes fue ¨una noche de alto nivel¨.
Felices e inspirados volvieron a casa.

Cine: (No volverán!)