Vertaling van "La solidaridad tiene nombre: Cuba", Hernando Calvo Ospina
Deze revolutie en haar volk heeft tot nu toe niet alleen meer gegeven dan zij ontvangt. Zij heeft zelfs meer gegeven dan ze zelf heeft. En het Cubaanse volk heeft niet veel. Men weet niet hoe men het heeft gedaan maar het is een realiteit zoals de ongenaakbare Cubaanse palmbomen. En in de laatste 49 jaar hebben miljoenen mensen dit met eigen ogen kunnen waarnemen en constateren.
Argelia dat opleefde zonder het koloniale Franse juk, zag doktoren komen. De Cubaanse revolutie deelde de weinige artsen die ze zelf had.
Duizenden mannen en vrouwen stierven in de strijd tegen de apartheid in Afrika. De strijd werd gewonnen maar de geschiedenis van de machthebbers blijft doorgaan met het hen ontnemen van geloofwaardigheid.
Een foto heeft de koers van de Vietnam oorlog veranderd: het naakte meisje dat huilend door de verbrandingen van de Amerikaanse NAPALM-bommen over een weg rent, werd in Cuba genezen.
Cuba was het enige land dat zijn grondgebied ter beschikking stelde aan de vele slachtoffers van de nucleaire ramp in Chernobil. Dat deed ze na de ineenstorting van de USSR en de Russische leiders zich voegden naar de VS: zij werkten mee aan het verder ontnemen van zuurstof aan de zich verstikkende Cubaanse economie.
Duizenden arme Afrikanen en Latino’s hebben een gratis medische of sportopleiding genoten. Miljoenen vrouwen en baby’s zijn tijdens bevallingen gered in de meest onherbergzame gebieden van Latijns-Amerika, Afrika en Azië door deze nieuwe apostelen uit Cuba.
In Pakistan ontdekten vele boeren tijdens hun behandeling dat er medicijnen bestonden, dat dit eiland bestond en dat er zwarte mensen in witte jassen bestonden.
Toen een cycloon een deel van Haiti bijna liet verdwijnen, stelde Cuba de Fransen voor dat als zij de medicijnen zouden leveren, Cuba voor de doktoren zou zorgen. Maar Parijs stuurde liever troepen om de protestacties onder controle te houden. Cuba heeft toen, alleen en geruisloos, doktoren met enkele tonnen medicijnen gestuurd.
Het is moeilijk te berekenen hoeveel miljoen dollar dat alles heeft gekost. Het is daarentegen makkelijker te zien dat het volk en de Revolutie hulp hebben gegeven in plaats van deze hulp te besteden aan het oplossen van hun eigen acute dagelijkse noden.
De hulp heeft ook iets gegeven wat niemand zich herinnert. Duizenden buitenlanders hebben een soort ‘blijdschapstherapie’ ondergaan enkel en alleen door hun contact met het Cubaanse volk. Zij ervaarden deze therapie als een wedergeboorte. Het Cubaanse volk injecteert optimisme met haar glimlach, haar warmte en haar plagerijen, want broederschap is leven.
Deze revolutie en haar mensen die ons al die tijd zo veel hebben gegeven, hebben nu ons nodig.
De laatste twee vlak na elkaar langsrazende cyclonen hebben enkele gebieden zeer ernstig beschadigd, een nucleaire uitbarsting gelijkend, aldus Fidel. De belangrijkste internationale media, woest zoals men zich weet te handhaven tegenover deze uitbarstingen, weigeren over de actuele situatie te berichten. Het kost hun zichtbaar moeite te schrijven over het organisatievermogen van de Revolutie dat het mogelijk maakt zulke rampen het hoofd te bieden, iets waar getroffenen van dezelfde cyclonen in de VS naar uitkijken.
Washington bazuint rond dat Cuba haar hulp weigert. Het is slechts één van de vele verhalen in haar agressie tegen het eiland. Havana heeft geantwoord dat als ze willen helpen ze hun moordende blokkade moeten opheffen, al is het maar voor zes maanden, om het hoogstnoodzakelijke te kunnen kopen. Vanzelfsprekend volgens de afspraken die de internationale handel voorschrijft. Zij wil niets weten van hulp onder voorwaarden die haar soevereiniteit aantast. Cuba wil geen aalmoezen, heeft geen aalmoezen nodig en verdient ze ook niet omdat ze deze zelf ook nooit heeft gegeven. En helemaal niet van een land dat de Revolutie wil vernietigen en een land dat nooit iets geeft zonder bijbedoeling.
Het wordt tijd dat Cuba iets terug krijgt in ruil voor haar hulp aan anderen. De Revolutie en de Cubanen zullen het nooit zo zeggen maar het moet een keer worden gezegd.
In veel landen is solidariteit meer en meer tot onderdeel van de samenleving geworden.
Cuba heeft solidariteit nodig, het is een uiting van genegenheid tussen mensen.
