EL RACISMO DE GLOBOVISIÓN HACE QUE LOS AFRO DESCENDIENTES VENEZOLANOS SE UNAN PARA PROTESTAR

(Extracto de entrevista realizada a la Licenciada Nirva Camacho, de la denuncia que hacen ante La Defensoría del Pueblo).

Las organizaciones que suscriben la siguiente comunicación tienen carácter social, con objetivos comunes, dirigidos a develar las diferentes formas de discriminación racial, presentes en la sociedad venezolana, así como establecer los mecanismos necesarios para su erradicación, y avanzar hacia una sociedad más justa y equitativa.
Durante décadas hemos estado articulando esfuerzos a través del trabajo comunitario, cultural, musical y educativo en diferentes comunidades afro venezolanas; igualmente hemos establecido el diálogo con instancias del estado, responsables del diseño y ejecución de políticas públicas, con el objeto de contribuir a saldar la deuda histórica con la población afro descendiente durante siglos, lo cual resulta obligante para un gobierno revolucionario.
Es así, que recientemente desde el movimiento afro venezolano, representado por las organizaciones que suscriben este comunicado, se dio la oportunidad de participar directamente en la construcción del Nuevo Diseño Curricular, que actual mente está en proceso de discusión en todo el país.
Esta oportunidad valió para incorporar el tema de la Interculturalidad dentro del Diseño Curricular, como un eje transversal y a la vez como un sub.-sistema, en cumplimiento del artículo 100 de La Constitución de La República Bolivariana de Venezuela, que establece: “Las culturas populares constitutivas de la venezolanidad gozan de atención especial, reconociéndose y respetándose la Interculturalidad bajo el principio de igualdad de las culturas…” Con base a este derecho constitucional, el nuevo diseño curricular, valora el rol y aportes de aborígenes, africanas, africanos y sus descendientes a la conformación de la venezolanidad, aspecto omitido durante siglos en la historiografía “oficial” escrita por sectores dominantes.

Lo expuesto anteriormente ha sido interpretado como una exaltación excesiva en los textos escolares de los sectores históricamente excluidos, generando reacciones racistas, en algunos sectores de la población. Los medios de comunicación han hecho públicas tales manifestaciones, especialmente la prensa escrita y televisión, cometiendo así una franca violación del derecho a LA NO DISCRIMINACIÓN, establecido en artículo 21 de nuestra Carta Magna, cuando de somete a burla y descalificación la presencia de héroes y heroínas africanos y afro descendientes, en el nuevo Diseño Curricular.

En este sentido, vemos con preocupación la embestida mediática de los últimos días, esencialmente un video transmitido por el canal Globovisión (y re-transmitido el día viernes 04 y lunes 07 del presente mes por Venezolana de Televisión en el programa Dando y Dando), donde se evidencia un mensaje de alto significado racista; allí se burlan de la presencia de héroes y heroínas como La Negra Matea, Hipólita, Pedro Camejo y José Leonardo Chirinos, entre otros.

Cabe destacar que en el video se comete la violación de otros derechos, por el uso de imágenes de niñas y niños en un colegio, que independientemente de contar con consentimiento de sus padres, madres o representantes (si fuese el caso) fueron utilizadas para transmitir un mensaje racista, lo que agrava la culpa.

Con base a lo anteriormente expuesto, acudieron ante la institución de La Defensoría del Pueblo, para Elevar la Denuncia Contra el Canal Globovisión y los Responsables de Este Video, que atenta contra los valores de convivencia, paz, justicia y respeto a la diversidad.

Consciente de la inexistencia de una ley antidiscriminatoria, que establezca la tipificación y penalización específica ante la discriminación racial, y en el conocimiento del marco jurídico, nacional e internacional que establece el Derecho a lA No Discriminación, exigimos ante esa institución, se ejecuten las acciones necesarias para revertir esta violación del derecho a un sector significativo de la población venezolana.

Las organizaciones sociales suscritoras de esta denuncia, condenamos la violación de nuestro derecho a la No Discriminación, y exigimos a la autoridad que este organismo representa, ejercer las medidas necesarias, para garantizar el disfrute pleno de nuestros derechos humanos, como población con sus propias especificidades.

De esta forma, se ha dejado muy claro la necesidad que tienen los pueblos con esa liga maravillosa de colores, que sus derechos tienen que ser respetados por todo aquel humano que pise esta tierra.

¡PATRIA SOCIALISMO O MUERTE!
¡¡VENCEREMOS!!
Carmen Pacheco
carbeatriz@hotmail.com

APIC ALTERNATIVA - LA DECANA

Agencia de Periodismo Independiente Continental

Correa anuncia gira por Europa para enfrentar campaña de descrédito de Colombia

Correa aseguró que las reiteradas acusaciones de Colombia forman parte de una campaña para desprestigiar a su Gobierno que, afirmó, ''no tiene consecuencias en América Latina porque el Gobierno de Uribe está falto de credibilidad y desprestigiado, a tal punto que ni siquiera le vamos a contestar futuros comunicados''.
- Ecuador descartó supuesto ataque de las FARC desde su territorio hacia Colombia

El presidente de Ecuador, Rafael Correa, anunció este domingo que iniciará el próximo mes una gira por Europa para contrarrestar la campaña de desprestigio que ha lanzado el Gobierno de Colombia.

"El próximo mes empezaré una gira por Europa para aclarar que el problema se llama Colombia y el presidente (Álvaro) Uribe, él es el que tiene guerrilla, paramilitares, narcotráfico, cultivos de droga, nosotros no tenemos nada de eso, somos víctimas de los problemas que no puede controlar Uribe", informó el mandatario ecuatoriano en una entrevista concedida al canal estatal venezolano VTV.

Correa aseguró que las reiteradas acusaciones de Colombia forman parte de una campaña para desprestigiar a su Gobierno que, afirmó, "no tiene consecuencias en América Latina porque el Gobierno de Uribe está falto de credibilidad y desprestigiado, a tal punto que ni siquiera le vamos a contestar futuros comunicados".

Sin embargo, admitió que esas acusaciones, que calificó de "falsas", han "tenido cierto impacto en Estados Unidos y Europa", por lo que "estamos ya iniciando una campaña para derrumbar la sarta de mentiras que mantuvo el Gobierno colombiano", fustigó.

En el marco de esa campaña de desprestigio, Correa mencionó las supuestas computadoras que Colombia dice haber encontrado en el bombardeo que ordenó el pasado primero de marzo en suelo ecuatoriano, que dejó un saldo de 24 personas asesinadas, entre civiles y guerrilleros, incluyendo al número dos de las Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia (FARC), Raúl Reyes.

Destacó que los documentos que Colombia dice haber hallado en los "famosos computadores", que calificó de "vergonzosos", se los repartió a todos los organismos de control y a la oposición ecuatoriana "para que investiguen lo que quieran, nosotros no tenemos nada que temer".

"Pero en el supuesto caso que se verifique que esos documentos salieron de las supuestas computadoras, milagrosamente salvadas de un bombardeo, ¿Qué demuestran?", preguntó Correa. "Lo que le cuenta un jefe guerrillero al otro", respondió.

"¿Eso tiene alguna validez? -dijo- Esos mismos jefes guerrilleros se han pasado años diciendo que Uribe tiene relación con paramilitares y con el narcotráfico, entonces hay que creerles ahora y hay que creerles antes", reflexionó. "¡Que vayan con esa doble moral a otro lado!", fustigó.

Tele Sur

Collon: la Guerra Global busca dividir a toda América Latina

ENTREVISTA A MICHEL COLLON, INTERNACIONALISTA BELGA

Venezuela tiene un papel muy significativo porque, en primer lugar, muestra que es posible utilizar el dinero del petróleo de otra manera, y ese elemento es una muestra muy importante

Caracas, 20 abr. Tribuna Popular TP/gentileza de MINCI.- El periodista y escritor belga, Michel Collon, asegura que la Guerra Global es aquella que busca la recolonización de territorios que pertenecieron a la Unión Soviética, de países del Tercer Mundo y de algunas naciones independientes. Considera que la resistencia ante esta guerra hay que darla desde el campo mediático, principalmente a través de Internet

Michel Collon, periodista y escritor belga, y luchador en el campo de la teoría y de la producción del conocimiento, durante la noche de este jueves 17 de abril, dictó la conferencia “Los Estados Unidos y Europa en la guerra global contra los pueblos del sur”, en las instalaciones del Salón Simón Bolívar de la Universidad Bolivariana de Venezuela, UBV, donde se congregaron estudiantes, profesores y público en general para hacerse partícipes del encuentro.

Tras su participación en la actividad, el investigador conversó con el equipo de prensa del Ministerio del Poder Popular para la Comunicación y la Información (MinCI), con quienes compartió su visión del panorama mundial actual, así como la importancia de Venezuela y de la Revolución Bolivariana dentro de la dinámica internacional.

Pregunta (P). ¿Cómo define usted una “Guerra Global”, y cómo se pone en práctica la misma?

MC: Se trata de una guerra de recolonización del mundo, de los territorios perdidos de la Unión Soviética, del Tercer Mundo, y también de territorios independientes. Es una Guerra Global para controlar todas las materias primas, pero también, la fuerza de trabajo en el mundo y los mercados; es una guerra contra los pueblos, con el fin de obtener el control sobre el petróleo y sobre los recursos naturales.

En este sentido, hay unidad entre Estados Unidos y Europa, en la búsqueda de controlar los países del Tercer Mundo, pero esta Guerra Global también comprende una rivalidad entre estas dos grandes potencias, principalmente por la competencia entre sus trasnacionales.

Así funciona el capitalismo, por un lado hay unidad de Estados Unidos y Europa en contra de los pueblos del sur, pero por otro lado, habrá rivalidad cuando sus trasnacionales entren en el campo de la competencia. El último rival de Estados Unidos es la Unión Europea.

P: Usted maneja dos conceptos de guerra. Guerra de resistencia o directa y Guerra no declarada o indirecta. ¿La Guerra Global se enmarca dentro de una de ellas?

MC: Creo que hay guerras directas con invasiones militares, como la de Bush en Irak ahora, o la de Afganistán, pero se puede ver que esta estrategia de Guerra Global tiene una derrota porque ha provocado una resistencia magnífica en Irak, Afganistán, Líbano, el Congo, Asia y naturalmente en América Latina.

La resistencia provocada en estos países tiene como efecto debilitar las posibilidades de intervención de los Estados Unidos. Ante eso, el otro método es utilizar guerras indirectas, guerras provocadas, guerras no declaradas, movimientos separatistas, para dividir así a países que resisten.

Yo creo que el mismo método utilizado contra Yugoslavia, es el que se pretende usar contra Bolivia, Ecuador y Venezuela: la división. Lo que se busca, en torno a esa Guerra Global, es dividir a toda América Latina.

P: ¿En el marco de esta Guerra Global, en qué estatus se encuentra Venezuela?

MC: Venezuela tiene un papel muy significativo porque, en primer lugar, muestra que es posible utilizar el dinero del petróleo de otra manera, y ese elemento es una muestra muy importante.

Lo que se vive en este país es una enseñanza muy importante por la visión de democracia participativa, que me parece más avanzada que la democracia que nosotros tenemos en Europa. Además, este país propone una alternativa de comercio justo entre las naciones, como lo es la Alternativa Bolivariana para los Pueblos de América (Alba), y eso también es una alternativa al sistema neocolonialista, sistema donde una gran potencia domina a todo el mundo y donde las grandes decisiones de América Latina se toman en Washington.

Venezuela ha provocado el cambio frente a ese sistema, mostrándole al mundo una alternativa.

P: ¿Este proceso que se está desarrollando en Venezuela implica poner en riesgo al país, en el marco de esta guerra de la que usted habla?

MC: Venezuela ha vivido situaciones de riesgo. El Caracazo fue un riesgo. Naturalmente hay riesgos cuando tú resistes. Cuando tú no resistes, cuando el país está dirigido por agentes de Washington, pasa lo que en Colombia, donde se ha generado una situación de cuatro millones de desplazados, con una gran pobreza, víctima del narcotráfico. Naturalmente Venezuela tiene riesgos, pero es mejor tener riesgos defendiéndose que sometiéndose.

Usted ha hablado de que la campaña comunicacional de Venezuela a nivel internacional es un poco débil, que no llega, que no está surtiendo los efectos que debiera en el exterior y que debe fortalecerse. ¿En el marco de ese fortalecimiento qué se debe hacer, qué le recomienda al país?

Creo que hay que utilizar más el Internet, que es una fuerza de contrainformación muy importante, es un factor muy desarrollado en Europa y en Estados Unidos y es una herramienta que se debe utilizar para defender a Venezuela. A través de ella, hay que dar respuestas inmediatas a las mentiras mediáticas.

Además, Internet es necesario para organizar una solidaridad más amplia a nivel mundial. En Europa hay una campaña comunicacional para hacer ver al presidente Chávez, como un dictador. Ante eso hace falta una estrategia de comunicación, falta una organización de una comunicación sistemática de respuesta inmediata y sobre todo en diversos idiomas.

Defender a Venezuela es defender el derecho a la alternativa, ante el sistema capitalista. Y para ello, considero imprescindible la construcción de un Frente Mundial de Resistencia a la Guerra y al Neocolonialismo. Hay que formarse para la resistencia y esa resistencia hay que llevarla en el campo de la lucha mediática.

‘Uribe betrokken bij massamoord’

MEXICO-STAD - De Colombiaanse president Álvaro Uribe dreigt volledig ten onder te gaan in de ‘parapolitiek’, het geheime samenwerkingsverband tussen politici en paramilitaire groepen. Uribe zelf heeft onthuld dat er een gerechtelijk onderzoek loopt naar zijn betrokkenheid bij een bloedbad in 1997. Vorige week werd zijn neef en naaste medewerker Álvaro Uribe Escobar gearresteerd wegens banden met de para’s.

Een gevangen genomen paramilitaire leider verklaarde tegenover de rechter dat Uribe betrokken was bij de massamoord op vijftien personen in de provincie Antioquia, waar hij destijds gouverneur was. Hij zou de bloedige actie hebben voorbereid tijdens een persoonlijke ontmoeting met Salvatore Mancuso, een van de topfiguren van de paramilitaire organisatie AUC, die verdacht wordt van duizenden moorden.

Het immer uitdijende schandaal van de parapolitiek heeft zich zo ook direct in het presidentiële paleis genesteld. Afgelopen week kwam het al dichtbij toen zijn neef Álvaro Uribe Escobar, een van zijn nauwste medewerkers en ex-voorzitter van het parlement, werd opgepakt.

Ook tegen de huidige senaatsvoorzitter Nancy Patricia Gutiérrez is een arrestatiebevel uitgevaardigd. Op dit moment zitten 32 parlementsleden en senatoren, allen gekozen in maart 2006, in de gevangenis wegens hun banden met de paramilitairen die de afgelopen jaren op grote schaal misdaden tegen de menselijkheid hebben gepleegd. In totaal lopen justitiële onderzoeken tegen 28 afgevaardigden en 26 senatoren, bijna een kwart van alle volksvertegenwoordigers. Zij behoren allen tot de partijen die Uribe steunen.

Vorige week trad de voorzitter van zijn Partij van de U af toen justitie hem op de korrel nam. Hij deed een beroep op de procureur-generaal van het land zijn voorbeeld te volgen, omdat ook deze wordt verdacht. De kern van het schandaal is een geheim akkoord tussen politici en paramilitairen over het opbouwen van ‘een nieuwe maatschappij’ na de herverkiezing van Uribe in 2006.

Uribe begint nu heel voorzichtig te suggereren dat vervroegde parlementsverkiezingen niet uitgesloten zijn. De president ziet echter niets in grondwetswijzigingen die illegale financiering van politici moeten tegengaan. Zelf liet hij de grondwet wijzigen, zodat hij in 2006 voor een tweede termijn gekozen kon worden.

Dit weekeinde vaardigde een rechter een aanhoudingsbevel uit tegen het ex-parlementslid dat bij die wijziging de doorslaggevende stem had gegeven. Zij verklaarde in een interview dat zij zich had laten omkopen door een minister van Uribe die haar een regeringsfunctie had beloofd.

Cees Zoon
Volkskrant

Chinese, Amerikaanse en Italiaanse oliegiganten geven zich uit voor Nederlands

Drie niet Nederlandse oliemulitnationals hebben in het olierijke Venezuela jarenlang ingeschreven gestaan als Nederlandse bedrijven. Het belangrijkste Chinese staats oliebedrijf CNPC (Chinese National Petroleum Company), Exxon Mobil uit de Verenigde Staten en de Italiaanse oliegigant Eni deden zich voor als Nederlanders om te profiteren van een gunstig handelsverdrag dat bestaat tussen Nederland en Venezuela.

Dit verklaarde de Ministier van Oliezaken en Energie, Rafael Ramírez vandaag op een persconferentie in Italië.

De overeenkomst tussen Nederland en Venezuela bestaat sinds 1996 voor “promotie en bescherming van investeringen” aldus Ramirez. Volgens de minister is het aannemen van een andere nationaliteit door de olie bedrijven niet legaal en hij verklaarde daarom de niet-Nederlandse “bedrijven zo snel mogelijk te zullen aanklagen”.

Venezuela, bezit een van de grootste oliebronnen ter wereld en is sinds 2006 bezig haar oliesector om te vormen tot een staatsbedrijf. Met verschillende oliebedrijven, waaronder Shell is het gelukt om tot een overeenkomst te komen waarin Pdvsa, het Venezolaanse staatsoliebedrijf een meerderheid van belang heeft.

Exxon Mobil echter spande een rechtzaak aan bij het gerechtshof in Den Haag en in Londen, waardoor Pdvsa 12 biljoen dollar aan internationale actieven moest bevriezen. Afgelopen 18 Maart gaf het Engelse hof het Venezolaanse staatbedrijf gelijk.

ANP, 21 April 2008, Tessa Marsman

Die 13 april een dag van de triomf van het volk

Bericht van de Ambassadeur van de Bolivariaanse Republiek van Venezuela in Koninkrijk der Nederlanden, Agustín Pérez Celis

Met het verstrijken der tijd is 13 april opgenomen in de analen van de hedendaagse Venezolaanse geschiedenis. Op deze dag herdenken wij de alliantie van een machtige burgerbeweging met de democratische en bolivariaanse strijdkrachten die de draad van de constitutionele democratie weer oppakten. Deze alliantie versloeg de samenzwering van rechtse politieke sectoren verenigd met transnationale belangen van het Imperium.

Niettemin, eerder, 11 april was een droevige dag voor het land en de Venezolaanse populaire sectoren. Twee harde en moeilijke dagen moesten voorbij gaan voordat 13 April een feestelijke dag vol volksvreugde werd. In minder dan acht en veertig uren, herbevestigde het Nationale Bolivariaanse Project zich, een participativa en sociaal democratie, dat uitdrukt de echte gevoel van de volk en de weg van een geschiedenis van Venezuela als een natie.

Wij willen vandaag het moedige volk eren, moedig en anoniem, die met offers en moed verhinderde dat de laffe stadsgreep werd voltooid, wiens bedoeling was het Bolivariaanse Project te aborteren. In alle hoeken van het land manifesteerde zich de macht van het volk om het gebruik van de bolivariaanse grondwet en de regering van de President Hugo Chavez te herstellen, die het resultaat was van de wil van datzelfde soevereine volk.

Vandaag waneer wij een nieuwe verjaardag van die 13 april herdenken, is er geen weg terug meer, en het venezolaanse volk dat zich meer bewust is dan ooit van zijn historische protagonisme, heeft het Nationale Bolivariaanse en Socialistische Project omarmd.

Den Haag, April 2008

Chavez hernationaliseert Sidor: een historische overwinning voor de arbeiders

Jorge Martin
donderdag 10 april 2008
Op woensdagochtend 9 april kondigde de vice-president Ramon Carrizales de beslissing van president Chavez aan om het reuzenstaalbedrijf SIDOR te hernationaliseren. Deze beslissing werd genomen toen de Argentijns-Italiaanse multinational Techint (meerderheidsaandeelhouder van SIDOR) weigerde toegevingen te doen aan de vakbonden in de onderhandelingen voor een nieuwe collectieve arbeidsovereenkomst.

De arbeiders van SIDOR strijden nu al meer dan 15 maanden lang voor de verbetering van hun lonen en arbeidsomstandigheden. De belangrijkste twistpunten met de directie waren:

1) De loonsverhoging, waarbij het bedrijf weinig te bieden had. Bovendien wenste ze de loonsverhoging te spreiden over een periode van 30 maanden.

2) De kwestie van de onderaanneming, de vakbonden eisten dat alle uitbestede personeelsleden (9000 op een totaal van 15.000) weer werden opgenomen door het moederbedrijf.

3) Een aanzienlijke pensioenverhoging. Nu verdienden de gepensioneerden minder dan het minimumloon.

SIDOR werd in 1997 geprivatiseerd onder de regering van de sociaaldemocratische president Caldera. Voormalig guerrillaleider Theodor Petkoff ( nu vooraanstaande figuur van de rechtse oppositie) was toen belast met de privatiseringen. SIDOR is vandaag eigendom van de Argentijns-Italiaanse multinational Techint, die vele miljoenen dollars winst heeft gemaakt dankzij de massale uitbuiting van het personeel. Het gevolg hiervan was een stijging van het aantal dodelijke arbeidsongevallen en andere verwondingen in het bedrijf. José ‘Acarigua' Rodriguez, vakbondsleider van SUTISS, beschreef de tien jaar lange privatisering als jaren van "vernedering, slechte behandeling door de multinational die alle arbeiders in het hele land heeft verontwaardigd". Hij legde de schuld van de 18 arbeiders die in het bedrijf zijn gestorven bij Techint zelf.

Toen Chavez een oproep deed "om alles te nationaliseren wat werd geprivatiseerd" in januari 2007 reageerden de staalarbeiders met spontane stakingen en betogingen. Zij hesen toen fier de Venezolaanse vlag op het bedrijf. Zij eisten de nationalisatie van SIDOR. Aan het einde van de rit, na lang onderhandelen en na druk van de Argentijnse regering van Kirchner kwam er een akkoord uit de bus tussen de Venezolaanse regering en Techint. Het bedrijf engageerde zich staalproducten te verkopen op de nationale markt tegen voordelige prijzen. In ruil daarvoor werd het bedrijf niet genationaliseerd. Dit akkoord was gedoemd te mislukken. Gedurende de 15 maanden dat de onderhandelingen voor een collectieve arbeidsovereenkomst hebben geduurd, gedroeg de directie zich op een provocatieve en arrogante manier. Ten einde raad beslisten de arbeiders over te gaan tot werkonderbrekingen en algemene stakingen tijdens de drie eerste maanden van dit jaar.

Hoe reageerde de minister van Arbeid? Ten eerste heeft hij geprobeerd de vakbonden aan een verplichte arbitrage van het geschil te onderwerpen. Dan heeft de Nationale Garde met brutale hand een betoging van staalarbeiders uit elkaar geslagen. Dat was op 14 maart tijdens een 80 uur lange staking in het bedrijf. Verschillende arbeiders werden toen aangehouden waaronder de vakbondsleider Aciragua. Een aantal arbeiders geraakten verwond. Het optreden van de Nationale Garde was bijzonder bitsig toen ze de wagens en andere eigendommen van de stakers beschadigden en vernielden. De arbeiders van de hele regio reageerden hierop met talrijke solidariteitsacties waaronder stakingen in hun eigen bedrijven.

Dit incident was de meest serieuze botsing tussen de arbeiders en de Nationale Garde onder de regering van Chavez. Het was zelfs erger dan toen de politie van Aragua brutaal tekeer ging tegen de arbeiders van Sanitarios Maracay op weg naar een betoging van de Freteco in Caracas. De arbeiders beschuldigden de plaatselijke commandant van de Nationale Garde, die nauwe banden heeft met de bedrijfsdirectie, ervan te gehoorzamen aan de bevelen van SIDOR. Dit is een van de belangrijkste uitdagingen van deze revolutie. Het oude staatsapparaat, geschapen en verbeterd over 200 jaar om de belangen van de heersende klasse te dienen, is weliswaar verzwakt maar in de grond nog steeds onaangeroerd. Deze staat probeert nog steeds haar oude meesters te dienen.

Een Bolivariaanse volksvertegenwoordiger van de provincie Guyana, waar SIDOR is gevestigd, had het bij het rechte eind. "Ik beschouw deze schendingen als vreemd aan de revolutionaire principes die door de president van de republiek worden gedragen". El Zabayar, de parlementair in kwestie, sprak zich in het openbaar uit voor de nationalisatie van SIDOR. Ook vertelde hij dat "er groepen zijn in het staatsapparaat die de regering proberen in diskrediet te brengen, door regeringsinstanties te gebruiken om patronale standpunten in te nemen". Dat is nu juist het probleem. Het staatsapparaat blijft in grote mate onveranderd en een kapitalistische staat kan niet worden gebruikt om een socialistische revolutie uit te voeren.

Nog voor de brutale repressie, had de minister van Arbeid (die een zeer slechte rol speelde in de uitkomst van de strijd bij Sanitarios Maracay), aangedrongen op de organisatie van een referendum teneinde het voorstel van de bedrijfsdirectie te doen aanvaarden. José Melendez, een andere leider van de SUTISS vakbond, bekritiseert de rol van het Ministerie onverbiddelijk. "Ze beschuldigen ons onruststokers te zijn omdat we het referendum verwerpen. Meer dan een keer hebben we onze steun aan de revolutie getoond. Maar dit betekent niet dat we de minister van Arbeid gaan toelaten een contrarevolutionair en anti-arbeidersbeleid te voeren. Dit speelt enkel maar in de kaart van de rechterzijde". Hij voegt hieraan toe: "De minister zegt dat we het ‘proces' - de Bolivariaanse revolutie nvdr- tegenwerken en dat we contrarevolutionairen zijn. Maar de waarheid is dat hij zelf, de minister, de reputatie van Chavez beschadigt. Hij handelt ten voordele van de rechterzijde en treedt op als woordvoerder van de directie".

De arbeiders slaagden erin om de eenheid te bewaren en verzetten zich terecht tegen het referendum. Zij hielden hun eigen referendum op 3 april. Er kon gekozen worden tussen twee opties. Ofwel werd het voorstel van de directie aanvaard, ofwel kreeg de vakbond een mandaat om verder te onderhandelen. De overweldigende meerderheid van de arbeiders verwierpen het voorstel van SIDOR: 3338 tegen en slechts 65 voor.

Op 4 april gingen de arbeiders weer in staking. Ze stapten massaal naar de Bolivariaanse Universiteit in Bolivar waar president Chavez deelnam aan een plechtigheid. Ze wilden met hem spreken. Als gevolg van deze druk kwam Chavez tussen in een live televisieprogramma op 6 april. Hij vertelde onder andere dat de arbeiders van SIDOR, net zoals de andere arbeiders van de basisindustrie van Guyana (het Venezolaanse Ruhrgebied!), zich in 2002 hadden verzet tegen de patronale lock-out. "Zelfs toen ze met de dood werden bedreigd en zelfs toen de gastoevoer werd afgesneden vanuit Anaco, marcheerden ze naar Anaco en kwamen er in botsing met de politie". Hij voegde hier nog aan toe dat de arbeidsomstandigheden "vreselijk" waren en "dat een revolutionaire regering moest eisen van elk bedrijf, of het nu nationaal of internationaal was, Latijns-Amerikaans, Russisch of van om het even waar ter wereld, dat het de Venezolaanse wetten eerbiedigt". Hij verwees hiermee naar de wet die op 1 mei vorig jaar werd gestemd en die onderaanneming buiten de wet stelt. Hij kondigde in dat programma ook aan dat hij de vice-president de richtlijnen had gegeven de vakbondsleider Aciragua van de SUTISS te ontmoeten. Dan zou hij de directie ontmoeten om te proberen het geschil op te lossen.

Verder in zijn betoog vertelde Chavez dat zijn regering het "marxisme eerbiedigt, net zoals de marxistische stromingen en de marxistische methode". Zijn regering is ook "een pro-arbeidersregering die wel zal weten hoe de noodzakelijke maatregelen te nemen". Eveneens legde hij uit dat hij altijd probeert eerst "tot een akkoord te komen, via onderhandelingen enzovoort. Maar wat SIDOR betreft en sinds gisteren, zeg ik genoeg is genoeg!" Hij voegde hieraan toe dat zijn interventie het resultaat was van de arbeiders die naar de plechtigheid waren gekomen aan de Bolivariaanse universiteit en dat hij op die manier rechtstreeks aan de informatie was gekomen. Hij zou harde woorden gehad hebben met de regionale gouverneur over de repressie van de Nationale Garde tegen de arbeiders. Hij had ook met de commandant van de Nationale Garde gesproken om hem te herinneren aan "oude instructies om zorg te dragen voor de arbeiders".

De persoonlijke tussenkomst van Chavez door middel van zijn vice-president was een slag in het gezicht van de regionale gouverneur en vooral in dat van de minister van Arbeid Jorge Rivero. Hun gezag is nu duidelijk ondermijnd door de beslissing van de regering om de kant te kiezen van de arbeiders. Het bedrijf dat tot nu toe geweigerd had nog met de arbeiders te praten, bleek bereid deel te nemen aan een nieuwe ontmoeting.

Een tripartiete vergadering tussen de directie, de vakbond en de vice-president had plaats op dinsdag 8 april. De bakens werden onmiddellijk uitgezet door de vice-president: de vergadering kon niet eindigen zonder akkoord. De directie maakte toen een aantal kleine toegevingen. Na middernacht vroeg de vice-president nog een laatste keer aan de directie of ze bereid was een tegenvoorstel te doen op de vakbondseis over lonen. De directie weigerde dit. Toen vroeg Carrizales om dit op te nemen in de minuten van de vergadering. Daarna verliet hij de vergadering, belde de president en kwam terug met de aankondiging dat SIDOR zou worden genationaliseerd.

Onmiddellijk bij de bekendmaking van het nieuws begonnen duizenden arbeiders een overwinning te vieren die ze niet voor mogelijk achtten. In feite had de vakbondsleiding een paar uur voordien verklaard dat ze na het afsluiten van een overeenkomst met de directie de campagne voor de nationalisatie van SIDOR verder zou zetten.

Dit is opnieuw een keerpunt in de Venezolaanse revolutie. Eigenlijk is dat de richting die de ze moet inslaan. Het gaat hier niet om een klein en failliet bedrijf dat nu in openbare handen wordt genomen. SIDOR is de grootste leverancier van staal in het land en de vierde grootste producent in Latijns-Amerika. Deze beslissing zal ongetwijfeld op tegenstand stuiten. Niet in het minst bij de multinational zelf en bij de Argentijnse regering die in het verleden al veel druk had uitgeoefend op Chavez ter bescherming van Techint. De revolutie in Venezuela, haar sympathisanten in het buitenland en dan vooral in Argentinië, moeten klaar staan om deze druk te trotseren en een campagne te lanceren ter verdediging van deze nationalisatie. De arbeiders van SIDOR nemen best onmiddellijk maatregelen om arbeiderscontrole uit te oefenen in het bedrijf om zo elke vorm van sabotage tegen te gaan, de stocks na te zien en vooral de boekhouding in beslag te nemen en open te stellen voor iedereen.

De vraag van de schadeloosstelling zal hier gesteld worden. Het bedrijf zal ongetwijfeld schaamteloze sommen geld vragen. De beste manier om dit aan te pakken is precies door de bedrijfsboekhouding openbaar te maken. Als berekend wordt hoeveel de multinational oorspronkelijk betaald heeft voor de overname (zeer weinig), hoeveel investeringen werden gedaan in het bedrijf (eveneens zeer weinig) en als je hier de gemaakte winsten in de laatste 10 jaar van aftrekt (zeer veel), dan kan je gemakkelijk tot de vaststelling komen dat ze helemaal geen recht hebben op schadeloosstelling.

Nog belangrijker is het feit dat de nationalisatie er gekomen is onder druk van de strijd van de arbeiders. Deze arbeiders waren aangemoedigd door de recente beslissing van Chavez om de hele cementindustrie te nationaliseren. Het personeel is nu vol zelfvertrouwen en enthousiasme. Hun volgende eis zal arbeiderscontrole over de productie zijn. Met de vorige nationalisaties, ook deze van een melkfabriek, drong Chavez aan op het feit dat de arbeiders "Arbeidersraden" of "Socialistische raden" moesten oprichten. Deze kunnen door de staalarbeidervakbond SUTISS aangehaald worden om daadwerkelijke arbeiderscontrole en zelfbeheer uit te oefenen bij SIDOR. De Venezolaanse werkers weten maar al te goed uit eigen ervaring, dat nationalisaties op zichzelf hun belangen of deze van het volk niet dienen. PDVSA, de openbare olieonderneming, was gedurende 25 jaar in staatshanden. Met een reusachtig bureaucratisch kankergezwel als gevolg dat beantwoordde aan de belangen van de oligarchie en de multinationals.

In Bolivar concentreren zich de belangrijkste industrieën van het land. Hier leeft en werkt het gros van de industriële arbeidersklasse, een beslissende factor in deze revolutie. De overwinning van de arbeiders van SIDOR zal arbeiders in andere bedrijven aanmoedigen om de weg in te slaan van echte democratische arbeiderscontrole.

De hernationalisering is dus een andere en nieuwe stap in de goede richting. De laatste maanden heeft de oligarchie haar economische sabotage opgedreven, in het bijzonder in de voedseldistributie. Op hetzelfde moment vermenigvuldigt het imperialisme haar provocaties en dreigt ermee Venezuela op de lijst de plaatsen van schurkenstaten die het terrorisme aanmoedigen. Nu is de tijd meer dan rijp om de revolutie af te werken. Dit betekent verdere, beslissende stappen om de fundamentele hefbomen van de economie te nationaliseren onder democratische controle van de arbeiders en de bredere bevolking.

Vonk.org

Venezuela: Expropiada la mayor industria siderurgica del país

Jorge Rossel

A las 1:22 am hora de Venezuela el miércoles, abril 9, el vicepresidente venezolano Ramón Carrizales anunció la decisión del presidente Chávez de renacionalizar la gigantesca planta siderúrgica SIDOR, situada en el sur del estado Bolívar. La decisión se tomó cuando el grupo multinacional argentino-italiano, Techint (que posee la mayoría de las acciones de SIDOR) se negó a hacer concesiones a los trabajadores en el convenio colectivo de trabajo.

Los trabajadores de SIDOR han luchado durante más de 15 meses por la mejora de los salarios, y las condiciones de salud y seguridad en el convenio de negociación colectiva. Los principales puntos de controversia son los siguientes: 1) aumento del salario, donde la empresa ofrecía muy poco y quería retrasar cualquier nuevo aumento salarial hasta dentro de 30 meses, 2) el tema de la subcontratación, donde los trabajadores exigen que todos los trabajadores subcontratados (9.000 de un total de 15.000) deben incorporarse como planta permanente, y 3) que debe haber un aumento sustancial de las pensiones de los trabajadores jubilados, que actualmente reciben por debajo del salario mínimo.

SIDOR fue privatizada en 1997 bajo el gobierno de Rafael Caldera, cuando el ex-guerrillero Teodoro Petkoff (en la actualidad un destacado líder de la oposición de derecha) era el encargado de las privatizaciones. SIDOR es ahora propiedad de la multinacional argentino-italiana Techint, que ha hecho muchos millones de ganancias respaldada sobre la masiva sobreexplotación de los trabajadores, y que se ha traducido en un notable aumento de muertes y accidentes en el trabajo. José "Acarigua" Rodríguez, dirigente del Sindicato de Trabajadores de SUTISS, describe los diez años de privatización como de "humillación y malos tratos por parte de la multinacional, que ha indignado a los trabajadores y al país", y culpó a Techint de los 18 trabajadores que murieron en accidentes en la planta.

Cuando Chávez hizo un llamamiento a la "nacionalización de todo lo que fue privatizado", en enero de 2007, los trabajadores respondieron con huelgas espontáneas y elevaron la bandera venezolana en las instalaciones de SIDOR. Y comenzaron a exigir la nacionalización de SIDOR. Finalmente, después de muchas negociaciones y presiones del gobierno argentino de Kirchner se llegó a un acuerdo entre Techint y el gobierno venezolano. La empresa aceptó vender parte de la producción en el mercado nacional a precios preferenciales, a cambio de evitar la nacionalización. Pero este acuerdo no podía durar. A lo largo de los 15 meses de la negociación colectiva de trabajo la empresa ha mantenido una actitud de provocación. Hasta que los trabajadores agotaron su paciencia y comenzaron una serie de paros en enero, febrero y marzo.

¿Cuál fue la respuesta del Ministerio de Trabajo? En primer lugar trató de imponer un arbitraje obligatorio a los trabajadores. Luego, la Guardia Nacional fue enviada por el gobernador del Estado de Bolívar a reprimir brutalmente a los trabajadores el 14 de marzo, durante una huelga de 80 horas. Varios trabajadores fueron detenidos, incluido el líder sindical "Acarigua", y muchos resultaron heridos durante el ataque. La Guardia Nacional actuó de una manera particularmente cruel, destrozando los automóviles de los trabajadores y otros bienes. Los trabajadores y las masas de toda la región respondieron con un claro instinto de clase. Organizaron piquetes y reuniones de la solidaridad, amenazaron con huelgas en otras plantas y empresas, etc.

Este incidente es el más grave enfrentamiento entre los trabajadores y de la Guardia Nacional durante el gobierno de Chávez, incluso peor que cuando la policía bloqueó en Aragua a los trabajadores de Sanitarios Maracay que iban a participar en una marcha organizada por el Freteco (Frente Revolucionario de Trabajadores de Empresas Recuperadas y Cogestionadas) en Caracas. Los trabajadores de Sidor denunciaron el hecho de que el comandante local de la Guardia Nacional se mantuvo en estrecho contacto con la dirección de la compañía y, básicamente, estaba actuando bajo sus órdenes. Aquí vemos uno de los más importantes desafíos que enfrenta la revolución venezolana. El viejo aparato de Estado, creado y perfeccionado durante 200 años para servir a los intereses de la clase dominante, aunque debilitado por la revolución, sigue básicamente intacto, y todavía tratar de servir a los mismos intereses.

Como dijo un diputado bolivariano por Guyana: "Considero que estos abusos están muy alejados de los principios revolucionarios promovidos por el Presidente de la República." Este diputado, El Zabayar, quien defendió públicamente por la nacionalización de SIDOR explicó además que "hay sectores dentro del Estado que juegan al desgaste del gobierno, y utilizan a las autoridades gubernamentales para asumir una actitud pro-patronal". Este es precisamente el problema: el aparato del Estado sigue siendo en gran parte el mism, y un Estado capitalista no puede utilizarse para llevar a cabo una revolución socialista.

Incluso después de esta brutal represión, el Ministerio de Trabajo (que también jugó un papel terrible en la lucha Sanitarios Maracay), insistió en llamar a un referéndum de los trabajadores para que aceptaran la propuesta de la empresa. José Meléndez, otro dirigente de SUTISS, criticó duramente el papel del Ministerio: "Ellos nos acusan de ser causantes de problemas porque rechazamos su votación. Más de una vez hemos mostrado nuestro apoyo a la revolución, pero esto no significa que vamos a permitir al Ministro de Trabajo que siga una política contrarrevolucionaria y en contra de los trabajadores; lo que, a fin de cuentas, sólo beneficia a la derecha. " Y agregó: "El Ministro dice que estamos en contra del proceso, que somos contrarrevolucionarios, pero la verdad es que el que está dañando la reputación del presidente Chávez es el Ministro, el que está actuando a favor de la derecha es el Ministro, actuando como portavoz de la compañía".

Los trabajadores, correctamente, se mantuvieron unidos y se opusieron a esta votación, y organizaron su propia votación el 3 de Abril, con dos opciones: 1) aceptar la oferta de la empresa, 2) mandato al sindicato para continuar las conversaciones. La inmensa mayoría de los trabajadores rechazaron la oferta de SIDOR, con el voto en contra de 3.338 trabajadores y sólo 65 a favor.

Luego, el 4 de abril, los trabajadores se declararon en huelga y marcharon de nuevo a la Universidad Bolivariana, en Bolívar, donde el presidente Chávez asistía a una ceremonia de graduación, y exigieron ser oídos. Como resultado de esta presión, el presidente Chávez intervino en un programa de TV en directo el 6 de abril, para dejar sentada su posición. Entre otras cosas, recordó que los trabajadores de SIDOR y de otras industrias básicas de Guyana se opusieron al lock-out patronal del 2002, "aun cuando recibieron amenazas de muerte, e incluso cuando se cortó el suministro de gas desde Anaco, y marcharon a Anaco. Y se enfrentaron con la policía". Añadió que las condiciones de los trabajadores eran "horribles" y que "el gobierno revolucionario ha de exigir a cualquier empresa, nacional o multinacional, latinoamericana, de Rusia o de cualquier parte del mundo, que cumpla con las leyes venezolanas", refiriéndose a la ley aprobada el 1º de mayo del año pasado que prohíbe la subcontratación. También anunció que había dado instrucciones al Vicepresidente Ramón Carrizales para que reuniera con el líder del SUTISS, Acarigua, y luego con la compañía para tratar de resolver la cuestión.

Añadió que su gobierno "respeta el marxismo, las corrientes marxistas y el método marxista" y que es un gobierno "obrerista", y que "sabrá cómo tomar las medidas necesarias". Explicó que él siempre trata de "buscar un acuerdo, la negociación y así sucesivamente, pero en relación con SIDOR, a partir del día de ayer, yo dije ya basta". Chávez también añadió que su intervención fue el resultado de la visita que le hicieron los trabajadores de Sidor, que fueron a la reunión de graduación en Bolívar días antes, para conocer su opinión del conflicto. Señaló que tuvo duras palabras con el gobernador regional de Bolívar durante la represión de la Guardia Nacional en contra de los trabajadores, y que también había hablado con el comandante de la Guardia Nacional para recordarle las "vieja instrucciones para cuidar a los trabajadores".

Esta intervención de Chávez a través del vicepresidente, de hecho, fue una bofetada en la cara al gobernador regional y, sobre todo, al Ministro de Trabajo, José Rivero. Fue dejado a un lado y el gobierno se alineó claramente con los trabajadores. La empresa, que hasta ese momento había dicho que no iba a hablar con los trabajadores de nuevo, aceptó mantener una nueva reunión.

Una reunión entre las tres partes de la empresa, el sindicato y el Vicepresidente se llevó a cabo el martes 8 de abril, en la que la compañía hizo concesiones menores. Justo después de la medianoche, el vicepresidente Carrizales, afirmó que la reunión no podía terminar sin un acuerdo, y pidió a la compañía, por última vez, si no estaba dispuesta a hacer una contraoferta final al sindicato sobre los salarios, y cuando la empresa se negó, insistió en que esta negativa constara en el acta de la reunión. Luego salió, llamó el presidente Chávez ,y regresó a la reunión para anunciar la renacionalización de SIDOR.

Miles de trabajadores, de inmediato, comenzaron a celebrar una victoria que ni siquiera creían que fuera posible. De hecho, la dirección del sindicato había declarado unas horas antes que, después de la firma del acuerdo de negociación colectiva, continuaría la campaña por la nacionalización de SIDOR.

Este es otro punto de inflexión en la revolución venezolana y una clara indicación de la dirección que debería tomar. No se trata de una pequeña empresa en bancarrota tomada por el Estado, sino del único suministrador de acero del país y del cuarto mayor productor de acero de América Latina. Esta decisión puede provocar una reacción por parte de las multinacionales y también por parte del gobierno argentino, que en el pasado ha ejercido una enorme presión sobre Chávez en defensa de Techint. La revolución venezolana y sus partidarios en el extranjero, en particular en la Argentina, deben estar preparados para resistir esta presión y lanzar una campaña en defensa de esta nacionalización. Los trabajadores de SIDOR deben tomar medidas inmediatas para poner en práctica el control obrero a fin de evitar que la compañía incurra en todo tipo de sabotajes, deben tomar las instalaciones, controlar las existencias y, sobre todo, deben proceder a abrir los libros de contabilidad de la empresa.

La cuestión de la indemnización surgirá ahora. La empresa, probablemente, demandará una cantidad desorbitante de dinero. La mejor forma de solucionar esto es precisamente con la apertura de los libros de contabilidad de la empresa. Si se calcula la cantidad de dinero que pagá la multinacional por la compra de Sidor (muy poco), las inversiones que ha hecho en la planta (muy pocas), y luego se deducen la ganancia que ha logrado en los últimos 10 años (muchísima), se puede llegar a la conclusión de que, en realidad, no tiene derecho a recibir compensación alguna.

Más importante aún, esta nacionalización proviene principalmente como resultado de la presión de los trabajadores en lucha, que también fueron alentados por el reciente anuncio de Chávez de nacionalizar la producción de cemento del país. Esta es ahora una fuerza de trabajo despertada y movilizada que ahora demandará el control obrero. En anteriores nacionalizaciones, incluida la reciente de una planta de lácteos, Chávez ha insistido en que los trabajadores deben establecer "Consejos de Trabajadores" o "Consejos Socialistas". Estos deben ser utilizados por los trabajadores y el sindicato SUTISS para el ejercicio del control y la gestión obrera. Como los trabajadores venezolanos saben muy bien, la nacionalización en sí misma no garantiza los intereses de los trabajadores y del pueblo venezolano. Después de todo, PDVSA fue durante más de 25 años una empresa de propiedad estatal, donde se desarrolló una burocracia enorme que respondía a los intereses de la oligarquía y de las petroleras multinacionales.

Bolívar es una de las concentraciones más importantes de la clase obrera industrial en Venezuela, un factor decisivo en la revolución. La victoria de los trabajadores de SIDOR estimulará también a los trabajadores de otras industrias básicas de la región a seguir adelante y luchar por un control obrero democrático.

La renacionalización de SIDOR es otro paso adelante en la dirección correcta. En los últimos meses, la oligarquía ha intensificado su campaña de sabotaje contra la economía, en particular en el sector de la distribución de alimentos. Al mismo tiempo, el imperialismo ha aumentado sus provocaciones, amenaza con poner Venezuela en la lista de países que "albergan al terrorismo". Ahora es el momento de dar pasos decisivos hacia adelante en la nacionalización de las palancas fundamentales de la economía bajo el control democrático de los trabajadores y, por último, completar la revolución.

Marxisme Festival 2008, met oa een bijeenkomst over Venezuela

Beste mensen,

Van 12-13 april wordt het Marxisme Festival weer in Amsterdam gehouden. Het evenement is met jaarlijks honderden bezoekers het grootste festival voor socialistische politiek, theorie en discussie in Nederland. Juist in een wereld die wordt gedestabiliseerd door oorlogen, een groeiende ongelijkheid en sociale strijd kent, waarin een kredietcrisis de mondiale economie ontwricht en een klimaatcrisis onze toekomst bedreigt zijn mensen op zoek naar heldere antwoorden. Antwoorden over hoe de wereld in elkaar zit en antwoorden over wat we er aan kunnen doen. Daar gaat het Marxisme Festival over.

Voor de abonnees op de emaillijst van de Bolivariaanse Kring is de bijeenkomst over 'Venezuela: hoe verder met de Bolivariaanse Revolutie?' van bijzondere interesse. We hebben twee uitstekende inleiders: Mike Gonzalez, professor Latijns-Amerikaanse cultuur aan de Universiteit van Glasgow en auteur van o.a. een boek over Che Guevara, en Daniel Chavez, een Uruguayaanse antropoloog en is verbonden aan het Trans National Institute. Hij publiceerde meerdere boeken over nieuw links in Latijns-Amerika, en redigeert momenteel een bundel over hetzelfde onderwerp. De bijeenkomst vindt plaats van 12.45-14.00 op zaterdag 12 april.

Verder komen er tientallen sprekers uit binnen- en buitenland, waaronder prominente journalisten (Paul Mason van BBC NewsNight en Antoinette de Jong, 'unembedded' in Afghanistan), vooraanstaande academici (Michael Krädtke, hoogleraar politieke economie aan de universiteiten van Amsterdam en Berlijn en Dick Pels hoofddocent maatschappijtheorie en sociale filosofie aan de universiteiten van Amsterdam en Groningen) en kritische auteurs (Jean Bricmont, auteur van 'Humanitair imperialisme' en Elaheh Rostami Povey, auteur van 'Afghan women: identity and invasion'). Het programma bestaat uit meer dan 35 bijeenkomsten gehouden over uiteenlopende onderwerpen zoals de crisis in het Midden-Oosten, het antwoord op Geert Wilders, alternatieven voor de vrije markt, klimaatverandering, neoliberalisme in Nederland en nog veel meer.

Zie voor meer informatie de mailing hieronder. Kaarten en het rooster zijn te verkrijgen via: www.socialisme.nu

Strijdbare groet,
Maina van der Zwan

---------------------------------------------------

Marxisme Festival 2008 - MARX RELOADED
De wereld begrijpen - de wereld veranderen
12-13 April - Universiteit van Amsterdam - CREA, Turfdraagsterpad 17

Het Marxisme Festival is met jaarlijks honderden bezoekers het grootste festival voor socialistische politiek, theorie en discussie in Nederland. We hebben een divers programma met meer dan 35 bijeenkomsten, sprekers uit binnen- en buitenland, meerdere documentaires en een optreden van onder andere de rapper Appa. Hieronder alvast een voorproefje. Het hele programma en het rooster van het festival staan online. Daar zijn ook materiaal en kaarten te bestellen.

Met als sprekers o.a. Jean Bricmont (auteur Humanitaire interventies) / Sadet Karabulut (Tweede Kamerlid SP) / Paul Mason (journalist BBC Newsnight en auteur Live working or die fighting) / Miriyam Aouragh (Internationale Socialisten) / Michael Krätke (hoogleraar politieke economie aan de UvA) / Demet Ekinci (FNV Bondgenoten en organiser schoonmakerscampagne) / Hajo Meyer (Een Ander Joods Geluid) / Dick Pels (socioloog & Stichting Waterland) / Mike Gonzalez (professor Latijns-Amerika studies aan de Universiteit van Glasgow) / Mohamed Rabbae (Eén land één Samenleving) / Sjaak van der Velden (schrijver en hoofdredacteur Spanning) / Ellaheh Rostami Povey auteur Afghan Women) / Tofik Dibi (Tweede Kamerlid GroenLinks) / Antoinette de Jong ('unembedded' onderzoeksjournalist Afghanistan) / Eric Toussaint (voorzitter Comité voor de Opheffing van de Derde Wereldschuld) / Nadia Fadil (sociologe, Katholieke Universiteit van Leuven) / Martijn de Rooij (Openheid over Irak) / Tariq Shadid (Palestijnse Gemeenschap Nederland) / Carla van Os (Defence for Children International) / Daniel Chávez (Transnational Institute)

Meer dan 35 bijeenkomsten over o.a. De achilleshiel van links: islam, islamisme en de Verlichting / Wordt Afghanistan een Nederlands Vietnam? / Stop klimaatverandering - verander de wereld / Is Marx' politieke economie nog relevant? / Crisis in Kenia: een ooggetuigeverslag / De media en de oorlog: de waarheid is het eerste slachtoffer / 60 jaar bezetting van Palestina: is er een routekaart voor vrede? / De opkomst van de bimbocultuur: seksisme en het systeem / Is er een alternatief voor de vrije markt? / Onverwerkt verleden: Nederlands koloniale erfenis / Humanitaire interventies: het nieuwe imperialisme? / Van Mussolini tot neo-nazi's: geschiedenis en politiek van het fascisme / De kredietcrisis: waar gaat het kapitalisme heen? / 1968: het jaar van de barricades / Venezuela: hoe verder met de Bolivariaanse Revolutie? / Naomi Klein en de shockdoctrine: een kritiek op het rampenkapitalisme

En de volgende documentaires: Beperkt Houdbaar (2007) / Reel Bad Arabs: how Hollywood vilifies a people (2006) / Who killed the electric car? (2006)

Entreeprijzen:
Zaterdag: EURO 10,- / EURO 7,50*
Zondag: EURO 7,50 / EURO 5,-*
Heel weekend: EURO 15,- / EURO 10,-*

* Korting voor scholieren, studenten en uitkeringsgerechtigden

Zie voor meer informatie, het hele programma en het bestellen van kaarten: www.socialisme.nu

Je kunt ook een mail sturen naar marxisme2008@internationalesocialisten.org

Een wereld om te winnen

Een wereld om te winnen
Uploaded by Guarataro

De bolivariaanse revolutie vanbinnen en vanbuiten bekeken. Documental Venezuela: Un mundo por ganar (2006), versión original en español, subtitulada al holandés (nederlands).

David Segarra